Η άποψή μου για το βιβλίο της Άρτεμις Βελούδου με τίτλο ''Εφιάλτες, Ψευδαίσθηση (Εφιάλτες #2)''.
 | Paperback, 577 pages Published July 2015 by iWrite Η σελίδα της συγγραφέας στο facebook Η συγγραφέας στο goodreads. |
Οπισθόφυλλο βιβλίου:
«Ήταν πλέον αργά για να σώσω τη ζωή της. Η υπόσχεση μου όμως, αφορούσε την ψυχή της.»
Η εκπνοή του καλοκαιριού βρίσκει τον Ρέιμοντ Κνάιτ στο Ντάνγουιτς με επώδυνες αναμνήσεις, και εξίσου δυσάρεστες επιλογές. Είτε θα άφηνε πίσω του το παρελθόν –για μια ακόμη φορά, είτε θα του επέτρεπε να τον κατασπαράξει, ψυχικά και σωματικά.
Έχοντας χάσει την Ονόρα, αποφασίζει να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει: Θα έσωζε την ψυχή της αγαπημένης του, έστω κι αν έπρεπε να βουτήξει ο ίδιος στην κόλαση για χάρη της.
Ξεκινάει, εκούσια πλέον, το ταξίδι του στον κόσμο των πνευμάτων με νέους και απρόσμενους συμμάχους στο πλευρό του. Και ακροβατώντας στα όρια της τρέλας θα φτάσει σε μια τρομερή ανακάλυψη, που θα γκρεμίσει όλα όσα ως εκείνη τη στιγμή θεωρούσε δεδομένα.
«Ήταν πλέον αργά για να σώσω τη ζωή της. Η υπόσχεση μου όμως, αφορούσε την ψυχή της.»
Η εκπνοή του καλοκαιριού βρίσκει τον Ρέιμοντ Κνάιτ στο Ντάνγουιτς με επώδυνες αναμνήσεις, και εξίσου δυσάρεστες επιλογές. Είτε θα άφηνε πίσω του το παρελθόν –για μια ακόμη φορά, είτε θα του επέτρεπε να τον κατασπαράξει, ψυχικά και σωματικά.
Έχοντας χάσει την Ονόρα, αποφασίζει να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει: Θα έσωζε την ψυχή της αγαπημένης του, έστω κι αν έπρεπε να βουτήξει ο ίδιος στην κόλαση για χάρη της.
Ξεκινάει, εκούσια πλέον, το ταξίδι του στον κόσμο των πνευμάτων με νέους και απρόσμενους συμμάχους στο πλευρό του. Και ακροβατώντας στα όρια της τρέλας θα φτάσει σε μια τρομερή ανακάλυψη, που θα γκρεμίσει όλα όσα ως εκείνη τη στιγμή θεωρούσε δεδομένα.
REVIEW:
Μερικές φορές, κάποιες μικρές μας πράξεις γίνονται οι αδιαμφισβήτητοι μάρτυρες αυτών που σκοπεύουμε να πούμε, (χρησιμοποιώντας άδικα ένα σωρό μακροσκελείς προτάσεις-παραγράφους).
Στην προκειμένη περίπτωση, η εν λόγω πράξη ήταν πολύ συγκεκριμένη: Ξεκίνησα να διαβάζω το δεύτερο μέρος της τριλογίας των Εφιαλτών αμέσως με το που τελείωσα το πρώτο, παρότι ξοπίσω υπάρχουν ένα σωρό βιβλία στο ράφι των αδιάβαστων.
Πέφτοντας ωστόσο μοιραία και στην παγίδα να… γράψω και μερικούς από τους λόγους που με ώθησαν να πράξω κάτι τέτοιο, θα αναφέρω τους πλέον προφανείς: Ήθελα να μάθω άμεσα τη συνέχεια, το πρώτο βιβλίο μού άφησε τις πιο άριστες των εντυπώσεων και, γενικώς, αδυνατούσα να σταματήσω το συγκεκριμένο ταξίδι!
Εκ του αποτελέσματος, δεν το μετάνιωσα στιγμή. Η Αποδέσμευση” ήταν αντάξια του “Συμβολαίου ψυχής”. Το λιγότερο. Διότι εδώ πέρα η Άρτεμις καταφέρνει να φέρει τα πάνω κάτω! Για την ακρίβεια, καταφέρνει να καταρρίψει τα μισά απ’ όσα διαβάσαμε στο πρώτο μέρος της τριλογίας. Κυριολεκτικά. Και καταφέρνει να το κάνει να φαίνεται έτσι που και πάλι όλα να μοιάζουν φυσιολογικά, ενώ δεν αφήνει και κανένα απολύτως κενό ή έστω κάτι το αναπάντητο.
Ακόμα καλύτερα, το βιβλίο αυτό έρχεται και ένα ακόμη βήμα κοντύτερα στα δικά μου αναγνωστικά γούστα σε σχέση με το πρώτο.
Θα πρέπει επίσης να αναφέρω και το πώς ένιωσα όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα του βιβλίου. Διότι ήταν απολύτως περίεργο ως συναίσθημα: Ήμουν απολύτως ικανοποιημένος από τα όσα διάβασα ως τώρα, αλλά ταυτόχρονα και σαν να καταφθάνω μόλις στην αφετηρία της ιστορίας, φρέσκος και ορεξάτος για τη συνέχεια. Για το τρίτο και καθοριστικό της σκέλος.
Δε θα αναφερθώ καθόλου σε επιμέρους στοιχεία και λεπτομέρειες του βιβλίου. Εκτός του ότι δεν το συνηθίζω γενικότερα, εδώ υπάρχει και ο κίνδυνος να δημιουργήσω spoilers για το πρώτο μέρος. Θα αναφέρω μόνο, τελείως συνοπτικά, ότι η γραφή και η ποιότητα της πλοκής παραμένουν σε εξαιρετικά επίπεδα.
Κλείνοντας, να πω ότι τώρα θα αλλάξω τακτική και έτσι δε θα διαβάσω άμεσα το τρίτο βιβλίο. Όχι με διάθεση να αναιρέσω τον εαυτό μου. Είναι απλά που η “Αποδέσμευση” είναι το τελευταίο βιβλίο της σειράς και δε νιώθω έτοιμος να την αποχαιρετήσω οριστικά…
Μερικές φορές, κάποιες μικρές μας πράξεις γίνονται οι αδιαμφισβήτητοι μάρτυρες αυτών που σκοπεύουμε να πούμε, (χρησιμοποιώντας άδικα ένα σωρό μακροσκελείς προτάσεις-παραγράφους).
Στην προκειμένη περίπτωση, η εν λόγω πράξη ήταν πολύ συγκεκριμένη: Ξεκίνησα να διαβάζω το δεύτερο μέρος της τριλογίας των Εφιαλτών αμέσως με το που τελείωσα το πρώτο, παρότι ξοπίσω υπάρχουν ένα σωρό βιβλία στο ράφι των αδιάβαστων.
Πέφτοντας ωστόσο μοιραία και στην παγίδα να… γράψω και μερικούς από τους λόγους που με ώθησαν να πράξω κάτι τέτοιο, θα αναφέρω τους πλέον προφανείς: Ήθελα να μάθω άμεσα τη συνέχεια, το πρώτο βιβλίο μού άφησε τις πιο άριστες των εντυπώσεων και, γενικώς, αδυνατούσα να σταματήσω το συγκεκριμένο ταξίδι!
Εκ του αποτελέσματος, δεν το μετάνιωσα στιγμή. Η Αποδέσμευση” ήταν αντάξια του “Συμβολαίου ψυχής”. Το λιγότερο. Διότι εδώ πέρα η Άρτεμις καταφέρνει να φέρει τα πάνω κάτω! Για την ακρίβεια, καταφέρνει να καταρρίψει τα μισά απ’ όσα διαβάσαμε στο πρώτο μέρος της τριλογίας. Κυριολεκτικά. Και καταφέρνει να το κάνει να φαίνεται έτσι που και πάλι όλα να μοιάζουν φυσιολογικά, ενώ δεν αφήνει και κανένα απολύτως κενό ή έστω κάτι το αναπάντητο.
Ακόμα καλύτερα, το βιβλίο αυτό έρχεται και ένα ακόμη βήμα κοντύτερα στα δικά μου αναγνωστικά γούστα σε σχέση με το πρώτο.
Θα πρέπει επίσης να αναφέρω και το πώς ένιωσα όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα του βιβλίου. Διότι ήταν απολύτως περίεργο ως συναίσθημα: Ήμουν απολύτως ικανοποιημένος από τα όσα διάβασα ως τώρα, αλλά ταυτόχρονα και σαν να καταφθάνω μόλις στην αφετηρία της ιστορίας, φρέσκος και ορεξάτος για τη συνέχεια. Για το τρίτο και καθοριστικό της σκέλος.
Δε θα αναφερθώ καθόλου σε επιμέρους στοιχεία και λεπτομέρειες του βιβλίου. Εκτός του ότι δεν το συνηθίζω γενικότερα, εδώ υπάρχει και ο κίνδυνος να δημιουργήσω spoilers για το πρώτο μέρος. Θα αναφέρω μόνο, τελείως συνοπτικά, ότι η γραφή και η ποιότητα της πλοκής παραμένουν σε εξαιρετικά επίπεδα.
Κλείνοντας, να πω ότι τώρα θα αλλάξω τακτική και έτσι δε θα διαβάσω άμεσα το τρίτο βιβλίο. Όχι με διάθεση να αναιρέσω τον εαυτό μου. Είναι απλά που η “Αποδέσμευση” είναι το τελευταίο βιβλίο της σειράς και δε νιώθω έτοιμος να την αποχαιρετήσω οριστικά…
