250 pages
Published 2007 by Οξύ
Published 2007 by Οξύ
Οπισθόφυλλο:
To "Μονοπάτι προς την κρύπτη" είναι μια σειρά διηγημάτων για τη σκοτεινή πλευρά της ζωής και το μυστήριο που κρύβεται καλά μέσα στις ζωές καθημερινών ανθρώπων. Είναι παραμύθια για ανθρώπους της διπλανής πόρτας που όμως είναι απροσδόκητα διαφορετικοί, καθώς ισορροπούν με μια επικίνδυνη αστάθεια ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, τη φαντασία και την αλήθεια. Μυαλά σαλεμένα, πρόσωπα που ξεπηδούν από εφιάλτες που ξαφνικά ζωντάνεψαν, θρύλοι από καιρό ξεχασμένοι που παίρνουν σάρκα και οστά, αγάπες νοσηρές και ραγισμένες μάσκες που αποκαλύπτουν τη ζοφερή εικόνα των κατόχων τους. Ο κόσμος των ιστοριών της Κρύπτης είναι ζωγραφισμένος με τα ερεβώδη χρώματα που στην αρχή σε σαστίζουν, αλλά στο τέλος τους παραδίνεσαι.
Review:
Το ντεμπούτο βιβλίο της Χρύσας Μπαχά κυκλοφόρησε το 2007 και αυτό το κάνει κατευθείαν άξιον αναφοράς για τον ελληνικό τρόμο. Όσοι ασχολούνται από παλιά με το είδος, θα θυμούνται ότι εκείνα τα χρόνια οι αντίστοιχες κυκλοφορίες ήταν ελάχιστες, κυριολεκτικά μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Πρόκειται για μια συλλογή συνολικά έντεκα διηγημάτων, αρκετά εκ των οποίων ανήκουν και σε άλλα υποείδη του φανταστικού. Κάποια μπορούν να χαρακτηριστούν και θρίλερ ή και μυστηρίου, ενώ υπάρχει και ένα fantasy. Το όλο συγγραφικό τους μοτίβο ωστόσο παραμένει κοινό. Η ταυτότητα της συγγραφέως εξακολουθεί να είναι αναγνωρίσιμη.
Το πλέον χαρακτηριστικό κοινό των διηγημάτων είναι η πένθιμη ατμόσφαιρα που τα διακατέχει. Όλες οι ιστορίες κουβαλούν σεβαστές δόσεις θλίψης, ενώ τα φινάλε συνήθως, αν όχι μονίμως, δεν κρύβουν το ''happy ending'' μέσα τους. Παρόλα αυτά, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο, το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα. Ο συνειδητοποιημένος αναγνώστης εξάλλου γνωρίζει τι επέλεξε να προσθέσει στη συλλογή του.
Σαν κορυφαία των διηγημάτων βρήκα τα “μαύρα πανιά”, τα “όνειρα λευκής πορσελάνης” και τους “εφιάλτες”. Αυτές ωστόσο είναι οι προσωπικές μου επιλογές και τις περιόρισα αυστηρά σε τρεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των διηγημάτων στριφογυρίζει ακόμα στο μυαλό μου.
Στα πολύ θετικά επίσης, το μακρόστενο στυλ του βιβλίου και το όλο στήσιμό του. Δημιουργείται αμέσως η αίσθηση του τρόμου, (και ειδικά σε συνδυασμό με τις καταπληκτικές γκραβούρες του εσωτερικού, όλες δημιουργημένες από τον πολυτάλαντο Γιάννη Βλαζάκη).
Κλείνοντας, δηλώνω ότι έκλεισα πολύ χαρούμενος αυτό το μακάβριο βιβλίο...
