REVIEW:
​
​     “Το Αυγό του Θεού” είναι το δεύτερο μυθιστόρημα φαντασίας της Σουζάνας Χατζηνικολάου και έρχεται τρία χρόνια μετά το –κατά γενική ομολογία– εξαιρετικό της ντεμπούτο. (“Ίριδα, η πόλη της ψυχής μας”, εκδόσεις Πατάκης 2012).
​
     Πρόκειται για μια περιπέτεια φαντασίας που καταφέρνει να καθηλώσει τον αναγνώστη από το πρώτο κεφάλαιο και να τον οδηγήσει με σιγουριά μέχρι το τελευταίο. Και παρότι είναι επικών διαστάσεων, η ιστορία κυλάει πανεύκολα αφού ο ρυθμός είναι εξαιρετικός. Εκτός αυτού, τα σημεία που εξελίσσεται η πλοκή είναι ούτως ή άλλως πολλά ενώ σε κάθε ένα από αυτά υπάρχει και κάτι καινούργιο. Οι ανατροπές της είναι συχνές, ενώ ακόμη συχνότερα είναι και τόσο δραστικές που αναγκάζουν τον αναγνώστη να συνεχίσει μανιωδώς την ανάγνωσή του.

     Μιας και μιλάμε για βιβλίο φαντασίας, θα ξεφύγω λίγο από την πεπατημένη μου, (να μην εστιάζω σε λεπτομέρειες πλοκής υπό τον φόβο πιθανού spoil), και να σταθώ λίγο παραπάνω στην κοσμοπλασία:

     Η ήπειρος Νεβάντε λοιπόν, είναι τόσο αληθινή που για λίγο ταξίδεψα μέσα της. Ένιωσα τη διαφορά των αγροτικών περιοχών σε σχέση με την εντυπωσιακή πρωτεύουσα Βαγιαμόρεν, καθώς και τη διαφορετικότητα των ανθρώπων της. “Είδα” για τα καλά την προκατάληψη των πρωτευουσιάνων απέναντι στους εξόριστους, όπως και τον εναγκαλισμό που εκείνοι απολάμβαναν στην “αγροτική” Μοτιάνα. Και παρότι όλη η Νεβάντε είναι ξεκάθαρη στα μάτια μου, δεν κατάφερα παρά να μείνω άφωνος όσο η πλοκή εξελισσόταν στη Βαγιαμόρεν. Εκεί τα πάντα έμοιαζαν ανατριχιαστικά αληθινά…

Η ιστορία τέλος, αν και πολυδιάστατη, καταπιάνεται κυρίως με θρησκευτικά ζητήματα. Και το κάνει εντυπωσιακά. Οι θεοί είναι προϊόν φαντασίας της συγγραφέως, αλλά η θρησκοληψία που διακατέχει τους πιστούς, –και κυρίως δε τους ιερείς αυτών–, είναι τόσο αληθινή που μου έφερε στο μυαλό εικόνες από ματωμένες περιόδους του παρελθόντος, ιδίως του δωδέκατου με δέκατου τέταρτου αιώνα. Από την άλλη πάλι, πολλά από τα όσα συμβαίνουν στη Νεβάντε αντικατοπτρίζουν και εικόνες της παρούσας εποχής σε μερικές θρησκείες. Κάτι που αναμφίβολα ταιριάζει και με τις αθρόες τάσεις φυγής ανθρώπων σε κάποια άλλα σημεία του βιβλίου. Αυτές, πραγματικά, είναι βγαλμένες από τις μέρες μας. (Kαι αν δε σχολιάζω κάτι περισσότερο επί τούτου είναι και πάλι υπό τον φόβο πιθανού spoil).

    Κλείνω λέγοντας ότι τούτο το εξαιρετικό βιβλίο είχε ακριβώς το επικό τέλος που του άρμοζε…

REVIEW:

   Η “Ίσκρα” της Αγγέλας Γαβρίλη ήταν το βιβλίο με το οποίο έκλεισα αναγνωστικά το 2015. Και μιας και το ολοκλήρωσα στις 4 του Γενάρη, κατά μια έννοια ήταν και αυτό που άνοιξε την αναγνωστική μου αυλαία για το 2016. Ό,τι καλύτερο δηλαδή και για τα δύο έτη! Διότι το βιβλίο με άγγιξε πολύ.

   Καταρχάς λάτρεψα την ηρωίδα του. Η συγγραφέας την έχει σκιαγραφήσει τόσο ανθρώπινα και ρεαλιστικά, που όταν έκλεινα το βιβλίο την ένιωθα να αναπνέει ακόμα. Ήταν τόσο ζωντανή όσο ο κάθε άνθρωπος που πλαισιώνει την καθημερινότητά μου. Ίσως και περισσότερο, μιας και η λογοτεχνική πένα της συγγραφέως αποτυπώνει αμείλικτα κάθε κρυφό κομματάκι της ζωής της. Και τέτοια κομμάτια δεν τα μαθαίνουμε ποτέ για τους συνανθρώπους μας αφού τα κρατάνε κρυφά μέσα τους σαν ένοχα μυστικά. Και έτσι, δεν τους ζούμε τόσο έντονα ώστε να ταυτιστούμε απεριόριστα μαζί τους.

   Σε κάθε στροφή της ζωής της ηρωίδας, την περιμένει και από μια δυνατή περιπέτεια, ένα συγκλονιστικό δράμα. Και μπορεί γι’ αυτό να ευθύνονται κυρίως όσοι την πλαισιώνουν, –αφού οι περισσότεροί τους έχουν τα δικά τους ισχυρά πάθη και “θέλω”,– αλλά ουσιαστικά είναι και η ίδια συνυπαίτια, μιας και είναι μια αδάμαστη προσωπικότητα που δε σταματά στιγμή να αναζητεί το καλύτερο για τον εαυτό της.

   Η γραφή είναι καταπληκτική. Γλαφυρή, και με εξαιρετική χρήση της οικονομίας του λόγου. Από τις πλέον άριστες διαχειρίσεις του αφηγηματικού χρόνου που έχω συναντήσει ποτέ.
​
   Τέλος, να πω ότι και στο σύνολό της η ιστορία ήταν εξαιρετική, γεμάτη με γλαφυρά ταξίδια· τόσο στην Ευρώπη όσο και την Ελλάδα· ταξίδια όχι μόνο στο παρόν αλλά και στο παρελθόν (και στους θρύλους της Ηπείρου και της Αρκαδίας).
Συνιστώ το εν  λόγω βιβλίο σε κάθε αναγνώστη…

Η ανάσα είχε και πάλι την τιμητική της. Αυτή τη φορά βρέθηκε στο πολύ αξιόλογο blog της Τζένης Κουκίδου, το koukidaki. 
Να την ευχαριστήσω από καρδιάς για τη φιλοξενία. 
Παρακάτω ακολουθεί το αφιέρωμα.
Αυτούσιο, μπορείτε να το βρείτε εδώ. 

Ο Γιώργος Δάμτσιος Μέχρι την τελευταία του ανάσα 
​

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Γ.Δ.: Η ιδέα προέκυψε όταν παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ με τη σύζυγό μου. Είδα το απίστευτο δίλημμα στο οποίο έβαλε η φύση μια μητέρα και αμέσως σκέφτηκα να δημιουργήσω κι εγώ κάτι το εξίσου δυσεπίλυτο σε μια από τις ιστορίες μου.
 
Που γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Δ.: Την τελευταία τετραετία γράφω πάντοτε σε υπολογιστή. Από τότε που το συνήθισα, το προτιμώ. Μου φαίνεται και πολύ πιο ξεκούραστο.
 
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Γ.Δ.: Το εν λόγω σύγγραμμα έμελλε να είναι και αυτό που γράφτηκε ταχύτερα από κάθε άλλο. Ολοκλήρωσα την πρώτη του γραφή μετά από 48 μέρες. Μέχρι τελικά να το διορθώσω επαρκώς, τόσο που να θεωρώ ότι πλέον μπορεί να σταλεί για αξιολόγηση, ασχολήθηκα συνολικά 3 μήνες.
 
Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Γ.Δ.: Θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μεταφυσικό ψυχολογικό θρίλερ, γεμάτο όμως με γεγονότα και καταστάσεις που μοιάζουν να είναι βγαλμένα από την πραγματική ζωή. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου βρίσκεται αντιμέτωπος με τον έρωτα, την πλάνη, την ίδια του την ηθική. Ήδη αρκετοί αναγνώστες έχουν επισημάνει ότι μέσα στη μυθοπλασία εντόπισαν στοιχεία της δικής τους καθημερινότητας.
 
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Δ.: Στην αρχή του βιβλίου ο πρωταγωνιστής του βιβλίου εξηγεί σε έναν ψυχίατρο για ποιον λόγο διέπραξε ένα τετραπλό φονικό. Του λέει γιατί σκότωσε την πρώην σύζυγό του και την καινούργια της οικογένεια. Βήμα με το βήμα όμως, ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ο "δολοφόνος" αρχίζει και του φαίνεται ολοένα και πιο συμπαθής. Και όσο η ιστορία ξετυλίγεται, ανακαλύπτει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει.
 
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Γ.Δ.: Θα ήμουν άδικος αν εστίαζα σε κάτι συγκεκριμένο. Είναι το ντεμπούτο μου στον λογοτεχνικό χώρο και αυτό το καθιστά ιδιαίτερο στην καρδιά μου.
 
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Γ.Δ.: Στο εν λόγω σύγγραμμα είναι ο πρωταγωνιστής του. Είναι από τους πιο αδύναμους χαρακτήρες που έχω δημιουργήσει ποτέ και αυτό τον καθιστά αμέσως και τελείως ανθρώπινο. Διότι όλοι μας έχουμε τις αδυναμίες μας…
 
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Γ.Δ.: Θεωρώ ότι δίνει τροφή για σκέψη σε όλους. Μας βάζει να σκεφτούμε ότι από τη μία στιγμή στην άλλη μπορούμε να βρεθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Σε καταστάσεις που θα απαιτούν αποφάσεις από μέρος μας, τις οποίες όμως να αδυνατούμε να τις πάρουμε μη γνωρίζοντας ποιο είναι το σωστό.
 
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Γ.Δ.: Το να μη δώσω στο παιδί μου –και στα παιδιά μου μελλοντικά– τα εφόδια που πρέπει έτσι ώστε να γίνουν σωστοί και κοινωνικοί άνθρωποι.
 
Φοβάστε...
Γ.Δ.: …Μήπως δεν καταφέρω να πράξω αυτό που μόλις ανέφερα!
 
Αγαπάτε...
Γ.Δ.: …Την οικογένειά μου.
 
Ελπίζετε...
Γ.Δ.: …Ότι η ζωή θα συνεχίσει να μου κλείνει το μάτι με νόημα το ίδιο συχνά, όσο το κάνει από την αρχή.
 
Θέλετε...
Γ.Δ.: …Υγεία και τύχη. Με αυτά τα εφόδια, όλα τα άλλα θα πηγαίνουν πάντοτε καλά.
 
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Γ.Δ.: Αυτοί που αναζητούν αναγνώσματα που προβληματίζουν, καθώς και αυτοί που δε φοβούνται να θέσουν και τον ίδιο τους τον εαυτό στη θέση των πρωταγωνιστών.
 
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Γ.Δ.: Νομίζω ότι τα "πρέπει" του κάθε αναγνώστη είναι διαφορετικά. Και είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον να τα ανακαλύπτει ο καθένας ξεχωριστά.
 
Γιατί δεν πρέπει;
Γ.Δ.: Δεν πρέπει να το διαβάσετε μόνο στην περίπτωση που δε θέλετε να μπείτε στη θέση του πρωταγωνιστή και να αναρωτηθείτε τι θα κάνατε εσείς αν αντιμετωπίζατε τα προβλήματά του.
 
Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Γ.Δ.: Το βιβλίο έχει πανελλήνια διανομή από τις εκδόσεις Momentum. Όσο μπορώ, εντοπίζω κι εγώ συνδέσμους για online αγορά του και τους σημειώνω στο site μου.
 
Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Γ.Δ.: Σας παραθέτω τους 3 βασικότερους συνδέσμους μου στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Facebook προφίλ, facebook σελίδα και ιστότοπος.
 
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Γ.Δ.: Το μαύρο είναι ένα χρώμα που προσδίδει μυστήριο, κύρος, επιβλητικότητα. Πιστεύω ότι ταιριάζει πολύ στο εν λόγω βιβλίο.
 
Ποια μουσική;
Γ.Δ.: Αν και λάτρης του heavy metal, εγώ το διάβασα ακούγοντας gothic.
 
Ποιο άρωμα;
Γ.Δ.: Το άρωμα του μυστηρίου!
 
Ποιο συναίσθημα;
Γ.Δ.: Η ανασφάλεια. Τη νιώθει συνεχώς και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας.
 
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Γ.Δ.: Μια ξεχασμένη μου σκέψη που ποτέ δεν έφτασε στο χαρτί.
 
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Γ.Δ.: Στα υπόλοιπα καλλιτεχνικά πεδία δεν τα καταφέρνω καθόλου καλά! Οπότε, συγκεκριμενοποιώντας πάντοτε το ερώτημα γύρω από τις τέχνες, μόνο συγγραφέας.
 
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Γ.Δ.: Διαβάζω πάρα πολλούς συγγραφείς, αλλά δεν υπάρχει κανένας που να ασχολούμαι ανελλιπώς μαζί του. Μικρότερος ωστόσο, όσο ακόμη πήγαινα σχολείο, ασχολιόμουν μανιωδώς με τον Βερν.
 
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Γ.Δ.: Όχι κάποιος συγκεκριμένος. Υπάρχουν όμως τόσοι αξιόλογοι συγγραφείς εκεί έξω, οπότε πιστεύω ότι έστω και υποσυνείδητα, με επηρεάζουν συνεχώς. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου και το φυσιολογικό.
 
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Γ.Δ.: Συνήθως γνωρίζω μόνο την αρχή της κάθε ιστορίας μου. Κάτι που σημαίνει ότι τη συνέχεια είναι πραγματικά πολύ πιθανό να την καθορίσουν οι ήρωές μου. Και το λατρεύω πραγματικά όταν γίνεται. Σημαίνει ότι αποδόθηκαν σωστά. Ότι είναι τόσο ανθρώπινοι που έχουν μέχρι και τη δική τους βούληση.
 
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Γ.Δ.: Υποθέτω ότι είναι ο συνδυασμός που μετράει. Αν και σίγουρα στην αρχή υπάρχει μόνο η φαντασία. Η εμπειρία έρχεται στην πορεία και μόνο μετά από σκληρή δουλειά.
 
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Γ.Δ.: Πολλές παράμετροι. Η βασικότερη όμως σχετίζεται με τον ίδιο τον συγγραφέα. Αν δεν ασχοληθεί για τα καλά με το γραπτό του, αν δεν το περάσει αρκετά χέρια πριν το θεωρήσει ”έτοιμο”, τότε δεν μπορεί να προσδοκά και πολλά πράγματα από αυτό.
 
Τι την αποτυχία;
Γ.Δ.: Η μη τήρηση του ανωτέρω. Για μένα τουλάχιστον, είναι καταλυτικό.
 
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Γ.Δ.: Μόνο αν γίνει σε μέγιστο υπερθετικό βαθμό. Αλλιώς η ανάγνωση μπορεί να προσφέρει μόνο καλά στον άνθρωπο.
 
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Γ.Δ.: Ένα πανέμορφο ταξίδι.
 
Σας ευχαριστώ!
​

​Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο
 
Στο οπισθόφυλλο γράφει...
Ο Ρομπ Μίαρς βρίσκεται απέναντι από έναν ψυχίατρο που την τελευταία εβδομάδα τον ρωτά συνεχώς το ίδιο πράγμα: Γιατί έγινε δολοφόνος…
Η αφήγησή του, γεμάτη παράξενες συμπτώσεις, μεταφυσικές παρεμβάσεις και συνεχείς ανατροπές, θα ξετυλίξει μια σκοτεινή ιστορία απέναντι στην οποία τα όπλα της επιστήμης δεν μπορούν να δώσουν επαρκείς εξηγήσεις. Υπάρχει το απόλυτο Κακό και αν ναι, μπορεί να κατευθύνει τις πράξεις μας σαν να είμαστε μαριονέτες στη βούλησή του;
Το τέλος της ιστορίας θα είναι απρόσμενο για όλους τους πρωταγωνιστές της, ένοχους και αθώους. Αν υπάρχουν αθώοι σε αυτή την ιστορία…
Ο Γιώργος Δάμτσιος, στην πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση, χτίζει με την πένα του ένα σκοτεινό, μεταφυσικό θρίλερ. Ταυτόχρονα, το βιβλίο αποτελεί ένα δυνατό ψυχογράφημα χαρακτήρων που συγκρούονται μεταξύ τους αναζητώντας απαντήσεις για τη ζωή, την αγάπη, και την ελευθερία ή όχι της ανθρώπινης βούλησης.
 
Ο Γιώργος Δάμτσιος γεννήθηκε 1978 στη Νάουσα και εργάζεται στο Ελληνικό Δημόσιο από το 2000. Εκτός από τη συγγραφή, του αρέσει να διαβάζει μανιωδώς ενώ είναι λάτρης της Heavy Metal, του gaming και του αθλητισμού.
Εξακολουθεί να διαμένει στη Νάουσα, μαζί με τη σύζυγό του Αναστασία και την κόρη τους.
Το βιβλίο “Μέχρι την τελευταία του ανάσα” είναι το λογοτεχνικό του ντεμπούτο και κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2015.
Τον Γενάρη του 2016, συμμετείχε στο συλλογικό έργο “Ψίθυροι μέσα στη νύχτα” για λογαριασμό του site Nyctophilia[1]
 
Είπαν...
«Ο Γιώργος Δάμτσιος με το πρώτο του μυθιστόρημα μας ρίχνει κατευθείαν στα βαθιά της σκοτεινής φαντασίας του, και η παρέα του Ελληνικού Τρόμου γίνεται πλουσιότερη με έναν από τους πιο ενδιαφέροντες αντι-ήρωες που έχουμε συναντήσει στην εγχώρια λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια: τρομακτικός, πνευματώδης, και σε ορισμένα σημεία ξεκαρδιστικός, ο “διαταραγμένος εγκληματίας” Ρομπ αρχίζει να διηγείται την ιστορία από την αρχή, καθώς ο ψυχίατρος του προσφέρει ένα τσιγάρο. Η ιστορία σε τραβάει μέσα της, ο Γιώργος Δάμτσιος δεν βιάζεται, και με τη ροή του κειμένου, το τσιγάρο γίνεται πακέτο, κι εγώ δεν κατάλαβα για πότε βράδιασε!»
Κωνσταντίνος Κέλλης, συγγραφέας

[1] Για το site Nyctophilia δείτε εδώ και κατεβάστε το ebook στο οποίο συμμετέχει και ο Γιώργος Δάμτσιος με μία ιστορία του.