Review:

​   Η εν λόγω συλλογή έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου (μαζί με τις 2 επόμενες της σειράς) και την “τσάκισα” σε ένα απόγευμα. Σε γενικές γραμμές τα περισσότερα από τα διηγήματα τα βρήκα σε ικανοποιητικό επίπεδο και ευκολοδιάβαστα. Ανήκουν σε αρκετά είδη, με αυτά που συνάντησα συχνότερα να είναι το καθαρόαιμο φάντασι και το πολεμικό. (Αν θυμάμαι καλά πρέπει να υπάρχουν τρία από το κάθε είδος που προαναφέρω). Πέραν αυτών, στις σελίδες του αντίθετου ημισφαιρίου θα συναντήσει κανείς και τον τρόμο, το sci-fi και το μυστήριο, σε μια ευχάριστη ποικιλία.

   Στο σύνολό του, επαναλαμβάνω ότι είναι ένα ανάλαφρο και καλό βιβλίο.
 

Οι εκδόσεις ΑΝΑΤΥΠΟ την Παρασκευή 10 Ιουνίου πραγματοποίησαν εκδήλωση στην Θεσσαλονίκη με σκοπό την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για τον 1οΛογοτεχνικό Διαγωνισμό Διηγήματος του Φανταστικού με θέμα “Το άγνωστο”».
​
Ο συγγραφέας Γιώργος Δάμτσιος, που μόλις τον περασμένο χειμώνα κυκλοφόρησε το ντεμπούτο συγγραφικό του έργο με τίτλο “Μέχρι την τελευταία του ανάσα”, κατάφερε να αποσπάσει το πρώτο βραβείο διηγήματος ανάμεσα σε 120 συμμετέχοντες, με το διήγημα “Στο βάθος του κρεβατιού”.

Paperback, 484 pages
Published by Δωρικός 
​(first published 1956)

​Ημερομηνία κυκλοφορίας 10-6-2016.
Εκδόσεις Ανάτυπο.
Σελίδες 369.

​Στις 7/6/2016 πραγματοποιήθηκε στο χώρο του βιβλιοπωλείου Ψαρά η παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Δάμτσιου, «Μέχρι την τελευταία του Ανάσα».
Παρά τις αντίξοες συνθήκες, εξαιτίας της σφοδρής κακοκαιρίας, φίλοι και αναγνώστες δεν πτοήθηκαν, γεμίζοντας τον χώρο με την παρουσία τους, προμηνύοντας τη ζεστή ατμόσφαιρα της εκδήλωσης.
Η παρουσίαση ξεκίνησε με ένα βίντεο που δημιούργησαν από κοινού η Εύα Παυλίδου και ο Μάριος Καρακατσάνης, με σκοπό να μας μυήσουν στον κόσμο του Ρομπ Μίαρς, του κεντρικού ήρωα του βιβλίου.

​Τον συγγραφέα συνόδευσαν στην παρουσίαση τρεις αξιόλογοι ομότεχνοί του.

​Η συντονίστρια και διοργανώτρια της βραδιάς, Εύα Παυλίδου μίλησε για το συγγραφέα, συστήνοντας τον ίδιο αλλά και το έργο του στο κοινό.

​τη συνέχεια πήρε τον λόγο ο συγγραφέας του βιβλίου “Σκοτεινές Μέρες” Μάριος Δημητριάδης, ο οποίος ανέφερε ότι είναι ένα βιβλίο που δεν καλουπώνεται και δεν κατατάσσεται εύκολα σε κάποια κατηγορία. Αστυνομικό; Ψυχολογικό; Τρόμου;  Η ομιλία του προκάλεσε το ενδιαφέρον του κοινού και ξύπνησε σε πολλούς την περιέργεια να μάθουν περισσότερα.
Η σκυτάλη έπειτα δόθηκε στην Αγάπη Ντόκα, που τόνισε και εκείνη με την σειρά της ότι δεν είναι μόνο ένα βιβλίο αστυνομικού τρόμου. Διαθέτει στοιχεία που θέτουν ερωτήματα στον αναγνώστη, τοποθετώντας και τον ίδιο στη θέση του ήρωα- δράστη. Άραγε ο κάθε αναγνώστης πώς θα αντιδρούσε στα διλήματα του βιβλίου; Θα έφτανε στο φόνο;
Οι δύο κυρίες της παρέας συνέχισαν με αφηγήσεις αποσπασμάτων. Η Εύα Παυλίδου προτίμησε ένα σημείο που την συντάραξε συγγραφικά, ενώ η Αγάπη Ντόκα διάβασε ένα κομμάτι που περιείχε το κωμικό στοιχείο. Ήθελε να αποδείξει με αυτό τον τρόπο ότι ακόμα και τα βιβλία τρόμου, περιέχουν πολύ καλές δόσεις χιούμορ στα κατάλληλα σημεία.

Όταν φτάσαμε στις ερωτήσεις του κοινού, μια κυρία προσπάθησε να μπλοκάρει τον συγγραφέα με τις ερωτήσεις της, όμως οι απαντήσεις του είχαν ως αποτέλεσμα να τρομάξουν εκείνη, αλλά και όλους τους υπόλοιπους.
Η μια από τις ερωτήσεις της ήταν: “Πόσο καιρό χρειάστηκες για να ολοκληρώσεις το βιβλίο σου;” Όταν εκείνος απάντησε 47 μέρες μόνο, η κοπέλα δεν το πίστευε, όπως και πολλοί από μας.
Όταν τον ρώτησε πότε ξεκίνησε να σκέφτεται σοβαρά τη συγγραφή και πόσα ολοκληρωμένα βιβλία έχει προς έκδοση, απάντησε ότι γράφει από το 2012 και έχει ολοκληρώσει 7 βιβλία. Οι ερωτήσεις της κοπέλας σταμάτησαν μετά από αυτό, καθώς είχε πλέον μείνει άφωνη.
Οι ερωτήσεις της όμως, πυροδότησαν και άλλες, δημιουργώντας ένα ντόμινο συζητήσεων καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς.

​Ανάμεσα στο κοινό βρέθηκαν πολλοί γνωστοί και αγαπημένοι συγγραφείς. Η Ρέα Καλογερογιάννη, συγγραφέας του βιβλίου “Ένοχο Χάδι”, ο  Χρήστος Κεσκίνης, συγγραφέας του βιβλίου “Bifrost”, η Ευαγγελία Παπανίκου, συγγραφέας του βιβλίου, ” Η ωραιότατη και η οι Εννιά μούσες”, ο Βασίλης Γιαννάκης, συγγραφέας του βιβλίου “Τη νύχτα που έβρεχε μαχαίρια” και ο Κυριάκος Χαλκόπουλος, συγγραφέας του βιβλίου “Χρυσαλίδα”.

REVIEW:

   Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με το τέλος του δεύτερου βιβλίου της τριλογίας που μοιραία έπεσα με τα μούτρα και στο τρίτο. Και, σαφέστατα, δεν έμεινα ούτε στο ελάχιστο δυσαρεστημένος. Η έντονη δράση συνεχίστηκε σαν να μη σταμάτησε ποτέ, ενώ η αγωνία σκαρφάλωσε στα μέγιστα δυνατά όρια. Ταυτίστηκα πραγματικά πάρα πολύ με τους βασικούς πρωταγωνιστές και ενδιαφερόμουν συνεχώς για τις τύχες τους.
   
   Η αλήθεια είναι ότι διατηρώ και κάποιες μικρές ενστάσεις σε μερικά επιμέρους ζητήματα του τρίτου βιβλίου. (Βασικά τα ζητήματα προϋπήρχαν σε όλη την τριλογία και εδώ απλώς κλιμακώνονται). Προσπαθώντας να είμαι μακριά από τα spoilers, μπορώ να πω γενικώς ότι υπήρχε ένα είδους ερωτικό τρίγωνο από την αρχή της ιστορίας, που ξαφνικά στο τέλος του δεύτερου βιβλίου απέκτησε και “τέταρτη γωνία”, με τρόπο που εμένα με άφησε άναυδο και με κατενθουσίασε. Ενδιαφερόμουν να μάθω πάρα πολύ την κατάληξή του. Και όσο λοιπόν το βιβλίο προχωρούσε, τα χαρτιά της τράπουλας έφταναν όλο και κοντύτερα το ένα στο άλλο. Όταν άγγιξαν όμως, ένιωσα σαν οι αποφάσεις που πάρθηκαν να πάρθηκαν βιαστικά, ενώ ίσως και να χωλαίνουν και σε θέματα αληθοφάνειας. (Σε ένα παντελώς άσχετο παράδειγμα, δε γίνεται να ενδιαφέρεται κάποιος για μια κοπέλα από τα 18 μέχρι τα 28 του, να κοιμάται και να ξυπνάει με τη σκέψη της και τελικά να παραιτείται από εκείνη εξαιτίας ενός γεγονότος που αναλογικά δε θα ήταν τόσο σημαντικό). Επαναλαμβάνω ότι το παράδειγμα είναι άσχετο, αλλά προσπάθησα να είναι αντίστοιχης λογικής με το γεγονός του βιβλίου.
   
   Εν πάση περιπτώσει, σημεία ως αυτά είναι ατοπήματα σε σχέση με το συνολικό αποτέλεσμα. Το οποίο κατά την άποψή μου είναι καταπληκτικό. Η πλοκή ήταν πρωτότυπη και ευφυέστατη, ενώ με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι από τα βιβλία (συνολικά η τριλογία) που δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφτίσουν στο μυαλό μου. Νομίζω ότι το είπα και στο τέλος του δεύτερου βιβλίου, αλλά το λέω κι εδώ:
   Συνιστάται ανεπιφύλακτα!

   (Κλείσιμο σαν υστερόγραφο: Παρότι η ιστορία ολοκληρώνεται, υπάρχει ένα μικρό παραθυράκι στο τέλος που θα μπορούσε να δημιουργήσει άνετα και δεύτερη τριλογία, ανεξάρτητα με αυτή).

                                                                                                        9/10

​Οπισθόφυλλο:​

Ο Λούθιεν, η περίφημη Πορφυρή Σκιά, ο χάφλινγκ Όλιβερ, η πολεμίστρια Κατρίν, η ξωτική Σιόμπαν, ο νάνος Σάγκλιν μαζί με τους φίλους και συμπολεμιστές τους έχουν ελευθερώσει το Εριαντόρ, ενώ ο μεγάλος μάγος Μπριντ Αμούρ έχει αναλάβει την διακυβέρνηση του κράτους. Όμως ο αντίπαλος τους, ο μάγος-βασιλιάς του Άβον, ο διαμονικός Γκρινσπάροου δεν έχει νικηθεί, αντίθετα αποκαλύπτει την αληθινή του φύση: σε παλιότερες εποχές έχει συνενωθεί σε μια οντότητα με τον δράκο Ντανσαλιγκνάτιους, ένα από τα πιο ισχυρά πλάσματα στην ιεραρχία των μαγικών όντων. Ουσιαστικά ανίκητος, με τη βοήθεια των μάγων-δουκών του και των Κυκλωπιανών, έχει σκοπό να καταστρέψει τις στρατιές του Εριαντόρ. Καθώς ο Λούθιεν και οι φίλοι του κινδυνεύουν να εξοντωθούν, μόνο τα σπαθιά τους και η σοφία του Μπριντ Αμούρ τους απομένουν.
Μ αυτό τον τόμο ολοκληρώνεται η συναρπαστική τριλογία της Προρφυρής Σκιάς, του Ρ.Α. Σαλβατόρε. Ένας κόσμος όπου η μαγεία αποτελεί την ανάσα της ζωής μα και του θανάτου κι όπου το σπαθί είναι ο μοναδικός κριτής.