Paperback, 336 pages
Published June 30th 2009 by Jemma Press
(first published 1988)
Published June 30th 2009 by Jemma Press
(first published 1988)
Οπισθόφυλλο:
Ένας σεναριογράφος του Χόλυγουντ, παθιασμένος με τον “Μπόμπιρα”, ένα παιδί-θαύμα του κινηματογράφου της δεκαετίας του τριάντα, το οποίο δολοφονήθηκε άγρια, θα ανακαλύψει έναν καθρέφτη που απ’ ό,τι φαίνεται είναι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας του στυγερού εγκλήματος. Ο καθρέφτης, όμως, κρύβει πολλά μυστικά και δυνάμεις πέρα από κάθε φαντασία, καθώς και μια μοναδική ιδιότητα: Ό,τι περάσει μέσα του μπορεί να επιστρέψει… με κάποιες μικρές αλλαγές.
Ο Graham Masterton σε μια από τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του, μας δίνει εδώ ένα μυθιστόρημα για γερά νεύρα και μια παράξενη οπτική του πώς θα ήταν να περάσεις μέσα από το είδωλό σου. Μια θελκτική διαστρέβλωση του Μέσα από τον Καθρέφτη του Lewis Carroll.
Ένας σεναριογράφος του Χόλυγουντ, παθιασμένος με τον “Μπόμπιρα”, ένα παιδί-θαύμα του κινηματογράφου της δεκαετίας του τριάντα, το οποίο δολοφονήθηκε άγρια, θα ανακαλύψει έναν καθρέφτη που απ’ ό,τι φαίνεται είναι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας του στυγερού εγκλήματος. Ο καθρέφτης, όμως, κρύβει πολλά μυστικά και δυνάμεις πέρα από κάθε φαντασία, καθώς και μια μοναδική ιδιότητα: Ό,τι περάσει μέσα του μπορεί να επιστρέψει… με κάποιες μικρές αλλαγές.
Ο Graham Masterton σε μια από τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του, μας δίνει εδώ ένα μυθιστόρημα για γερά νεύρα και μια παράξενη οπτική του πώς θα ήταν να περάσεις μέσα από το είδωλό σου. Μια θελκτική διαστρέβλωση του Μέσα από τον Καθρέφτη του Lewis Carroll.
Review:
Ο Μάρτιν είναι ένας σεναριογράφος του Χόλυγουντ ο οποίος είναι παθιασμένος με ένα παιδί-θαύμα της δεκαετίας του 30, τον Μπόμπιρα. Έχει δει όλες τις ταινίες του και γνωρίζει γι’ αυτόν σχεδόν τα πάντα. Όσο για το όνειρό του είναι να πουλήσει σε κάποια μεγάλη κινηματογραφική εταιρεία το δικό του σενάριο, που σχετίζεται φυσικά και πάλι με τον Μπόμπιρα. Δεν είναι όμως και τόσο εύκολο, αφού πλέον βρισκόμαστε στα μισά των 80’s και τα μιούζικαλ του 1930 θεωρούνται παρωχημένα. Εκτός αυτού, στο Χόλυγουντ το όνομα του μπόμπιρα δε θέλει να το αναφέρει κανένας, αφού το παιδί αυτό είχε δολοφονηθεί πολύ άγρια από τη γιαγιά του κατά τα γυρίσματα μιας ταινίας.
Τα πράγματα θα αλλάξουν δραματικά όταν ο Μάρτιν μαθαίνει πως πωλούνται διάφορα έπιπλα που ανήκαν στην οικογένεια του Μπόμπιρα. Διότι μέσα σε αυτά υπάρχει και ένας παλιός καθρέφτης, ο οποίος αποδεικνύεται ότι είναι και ο μοναδικός “αυτόπτης μάρτυρας” του άγριου φονικού του παιδιού.
Νομίζω ότι η μικρή αυτή σύνοψη δίνει πολύ εύκολα το στίγμα του βιβλίου. Έχουμε κλασικό τρόμο, εμποτισμένο από την πένα του Graham Masterton.
Το βιβλίο αυτό εμένα προσωπικά με κέρδισε από τις πρώτες του κιόλας σελίδες, αφού ο συγγραφέας κατάφερε να με βάλει εύκολα στην ιστορία. Μέσω του βασικού του πρωταγωνιστή, θέλει να μας μιλήσει για τη ματαιοδοξία του ανθρώπου και τα ολέθρια αποτελέσματα που αυτή μπορεί να επιφέρει. Μας φέρνει επίσης αντιμέτωπους και με τους καθρέφτες, ένα αντικείμενο που θεωρώ ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει κοιτάξει παράξενα έστω και μία φορά, φοβούμενος ότι εκεί θα αντικρίσει κάτι πολύ διαφορετικό από το είδωλό του. Μου άρεσε επίσης πάρα πολύ που κατάφερε να συνδυάσει την ιστορία του με ένα από τα πιο κλασικά βιβλία όλων των εποχών το “Μέσα από τον Καθρέφτη” του Lewis Carroll. Και δεν το αναφέρω επίτηδες ως “παιδικό βιβλίο”, αφού όπως και στο άλλο πασίγνωστο βιβλίο του Carroll (την “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”) συμβαίνουν πολλά και παράξενα που δεν ξέρω κατά πόσο κολλάνε στην ψυχοσύνθεση των παιδιών. Αυτό ωστόσο είναι κουβέντα για μια άλλη φορά.
Επιστρέφοντας στον “Καθρέφτη” του Masterton, να αναφέρω ότι γράφτηκε το 1988, με αποτέλεσμα ο συγγραφέας να παρουσιάζει διάφορα πράγματα και καταστάσεις ως “καινούργια” και ο αναγνώστης να χαμογελάει με νόημα. Αναφορές όπως στο Rocky ή στην A Team, δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες σε όσους από εμάς τα ψιλοπρολάβαμε. Και επειδή η πένα του είναι εντελώς περιγραφική και μας βάζει για τα καλά στο κλίμα των 80’s το ταξίδι γίνεται ακόμα πιο απολαυστικό.
Εκεί που έχω μερικές ενστάσεις/δεύτερες σκέψεις είναι στη ροή της πλοκής. Με τον τρόπο που προχωράει η ιστορία για πολλές πολλές σελίδες, εγώ αποκόμισα την αίσθηση ότι κατά την κλιμάκωσή της θα δω διαφορετικά πράγματα από αυτά που τελικά συμβαίνουν. Δεν μπορώ να πω περισσότερα δίχως να προδώσω κάτι, οπότε δίνω ένα άσχετο παράδειγμα: είναι σαν να περίμενα ότι έχω να κάνω με ένα καθαρόαιμο ghost story και τελικά ο καθρέφτης να ήταν μια πύλη, μέσα από την οποία ξεπήδησαν όλα τα τέρατα της κολάσεως… Ευθύνεται όμως ο συγγραφέας όταν ο αναγνώστης περιμένει άλλα από την ιστορία; Προφανώς και όχι.
Ένα ακόμη θεματάκι του βιβλίου έχει να κάνει με το τέλος του. Είναι υπερβολικά απότομο και κοφτό, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Όποιος βέβαια έχει διαβάσει αρκετά βιβλία του Masterton, θα γνωρίζει ότι είναι ένα χαρακτηριστικό του γνώρισμα (και συχνό φαινόμενο). Και σε γενικές γραμμές, κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα κακό, απλώς λίγο παράξενο.
Συνοψίζοντας, θα πω ότι ασχέτως των όσων επισήμανα, το βιβλίο είναι εξαιρετικό για τους φίλους του τρόμου…
Ο Μάρτιν είναι ένας σεναριογράφος του Χόλυγουντ ο οποίος είναι παθιασμένος με ένα παιδί-θαύμα της δεκαετίας του 30, τον Μπόμπιρα. Έχει δει όλες τις ταινίες του και γνωρίζει γι’ αυτόν σχεδόν τα πάντα. Όσο για το όνειρό του είναι να πουλήσει σε κάποια μεγάλη κινηματογραφική εταιρεία το δικό του σενάριο, που σχετίζεται φυσικά και πάλι με τον Μπόμπιρα. Δεν είναι όμως και τόσο εύκολο, αφού πλέον βρισκόμαστε στα μισά των 80’s και τα μιούζικαλ του 1930 θεωρούνται παρωχημένα. Εκτός αυτού, στο Χόλυγουντ το όνομα του μπόμπιρα δε θέλει να το αναφέρει κανένας, αφού το παιδί αυτό είχε δολοφονηθεί πολύ άγρια από τη γιαγιά του κατά τα γυρίσματα μιας ταινίας.
Τα πράγματα θα αλλάξουν δραματικά όταν ο Μάρτιν μαθαίνει πως πωλούνται διάφορα έπιπλα που ανήκαν στην οικογένεια του Μπόμπιρα. Διότι μέσα σε αυτά υπάρχει και ένας παλιός καθρέφτης, ο οποίος αποδεικνύεται ότι είναι και ο μοναδικός “αυτόπτης μάρτυρας” του άγριου φονικού του παιδιού.
Νομίζω ότι η μικρή αυτή σύνοψη δίνει πολύ εύκολα το στίγμα του βιβλίου. Έχουμε κλασικό τρόμο, εμποτισμένο από την πένα του Graham Masterton.
Το βιβλίο αυτό εμένα προσωπικά με κέρδισε από τις πρώτες του κιόλας σελίδες, αφού ο συγγραφέας κατάφερε να με βάλει εύκολα στην ιστορία. Μέσω του βασικού του πρωταγωνιστή, θέλει να μας μιλήσει για τη ματαιοδοξία του ανθρώπου και τα ολέθρια αποτελέσματα που αυτή μπορεί να επιφέρει. Μας φέρνει επίσης αντιμέτωπους και με τους καθρέφτες, ένα αντικείμενο που θεωρώ ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει κοιτάξει παράξενα έστω και μία φορά, φοβούμενος ότι εκεί θα αντικρίσει κάτι πολύ διαφορετικό από το είδωλό του. Μου άρεσε επίσης πάρα πολύ που κατάφερε να συνδυάσει την ιστορία του με ένα από τα πιο κλασικά βιβλία όλων των εποχών το “Μέσα από τον Καθρέφτη” του Lewis Carroll. Και δεν το αναφέρω επίτηδες ως “παιδικό βιβλίο”, αφού όπως και στο άλλο πασίγνωστο βιβλίο του Carroll (την “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”) συμβαίνουν πολλά και παράξενα που δεν ξέρω κατά πόσο κολλάνε στην ψυχοσύνθεση των παιδιών. Αυτό ωστόσο είναι κουβέντα για μια άλλη φορά.
Επιστρέφοντας στον “Καθρέφτη” του Masterton, να αναφέρω ότι γράφτηκε το 1988, με αποτέλεσμα ο συγγραφέας να παρουσιάζει διάφορα πράγματα και καταστάσεις ως “καινούργια” και ο αναγνώστης να χαμογελάει με νόημα. Αναφορές όπως στο Rocky ή στην A Team, δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες σε όσους από εμάς τα ψιλοπρολάβαμε. Και επειδή η πένα του είναι εντελώς περιγραφική και μας βάζει για τα καλά στο κλίμα των 80’s το ταξίδι γίνεται ακόμα πιο απολαυστικό.
Εκεί που έχω μερικές ενστάσεις/δεύτερες σκέψεις είναι στη ροή της πλοκής. Με τον τρόπο που προχωράει η ιστορία για πολλές πολλές σελίδες, εγώ αποκόμισα την αίσθηση ότι κατά την κλιμάκωσή της θα δω διαφορετικά πράγματα από αυτά που τελικά συμβαίνουν. Δεν μπορώ να πω περισσότερα δίχως να προδώσω κάτι, οπότε δίνω ένα άσχετο παράδειγμα: είναι σαν να περίμενα ότι έχω να κάνω με ένα καθαρόαιμο ghost story και τελικά ο καθρέφτης να ήταν μια πύλη, μέσα από την οποία ξεπήδησαν όλα τα τέρατα της κολάσεως… Ευθύνεται όμως ο συγγραφέας όταν ο αναγνώστης περιμένει άλλα από την ιστορία; Προφανώς και όχι.
Ένα ακόμη θεματάκι του βιβλίου έχει να κάνει με το τέλος του. Είναι υπερβολικά απότομο και κοφτό, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Όποιος βέβαια έχει διαβάσει αρκετά βιβλία του Masterton, θα γνωρίζει ότι είναι ένα χαρακτηριστικό του γνώρισμα (και συχνό φαινόμενο). Και σε γενικές γραμμές, κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα κακό, απλώς λίγο παράξενο.
Συνοψίζοντας, θα πω ότι ασχέτως των όσων επισήμανα, το βιβλίο είναι εξαιρετικό για τους φίλους του τρόμου…
