Paperback, 474 pages
Published April 2003 by Bell
(first published March 1st 2001)
Published April 2003 by Bell
(first published March 1st 2001)
Οπισθόφυλλο:
Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να αποφεύγεις το βλέμμα τους και να μην τραβάς ποτέ την προσοχή τους. Αλλόκοτα, παρασιτικά πλάσματα, χαμένες ψυχές, που ζουν μόνο για να προκαλούν τον πόνο και το θάνατο. Μια τυχαία ματιά αρκεί για να τους δώσει την αφορμή που γυρεύουν….
Κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι η Γκρέις Πελτιέ αυτοκτόνησε. Ούτε ο πατέρας της, ούτε ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Τσάρλι Πάρκερ, που ερευνά τις συνθήκες του θανάτου της.
Κι όταν ένας ομαδικός τάφος στο βόρειο Μέιν αποκαλύπτει τι απέγιναν οι Βαπτιστές του Αρούστοκ, μια θρησκευτική κοινότητα που τα μέλη της εξαφανίστηκαν πριν από σαράντα χρόνια, ο Πάρκερ αντιλαμβάνεται πως οι θάνατοι εκείνων και της Γκρέις αποτελούν μέρος του ίδιου μυστηρίου, που έχει τις ρίζες του στη γένεση μιας σκοτεινής οργάνωσης, της Αδελφότητας.
Γιατί πριν πεθάνει, η Γκρέις έκλεψε από την Αδελφότητα ένα κειμήλιο που μπορεί να τη συνδέσει με δεκαετίες βιαιοτήτων, αλλά και με τη σφαγή των Βαπτιστών. Και τώρα κάποιος έχει σταλεί να το πάρει πίσω.
Η αναζήτηση της αλήθειας οδηγεί τον Πάρκερ σε μια σειρά όλο και πιο βίαιων αναμετρήσεων με τον εκτελεστή της Αδελφότητας, τον δαιμονικό κύριο Παντ. Και τον αναγκάζει να καταδυθεί σ’ έναν υποχθόνιο κόσμο, όπου τα φαντάσματα των νεκρών περιμένουν δικαίωση και οι ανυποψίαστοι γίνονται βορά του χειρότερου είδους πλασμάτων: Του είδους που σκοτώνει...
Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να αποφεύγεις το βλέμμα τους και να μην τραβάς ποτέ την προσοχή τους. Αλλόκοτα, παρασιτικά πλάσματα, χαμένες ψυχές, που ζουν μόνο για να προκαλούν τον πόνο και το θάνατο. Μια τυχαία ματιά αρκεί για να τους δώσει την αφορμή που γυρεύουν….
Κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι η Γκρέις Πελτιέ αυτοκτόνησε. Ούτε ο πατέρας της, ούτε ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Τσάρλι Πάρκερ, που ερευνά τις συνθήκες του θανάτου της.
Κι όταν ένας ομαδικός τάφος στο βόρειο Μέιν αποκαλύπτει τι απέγιναν οι Βαπτιστές του Αρούστοκ, μια θρησκευτική κοινότητα που τα μέλη της εξαφανίστηκαν πριν από σαράντα χρόνια, ο Πάρκερ αντιλαμβάνεται πως οι θάνατοι εκείνων και της Γκρέις αποτελούν μέρος του ίδιου μυστηρίου, που έχει τις ρίζες του στη γένεση μιας σκοτεινής οργάνωσης, της Αδελφότητας.
Γιατί πριν πεθάνει, η Γκρέις έκλεψε από την Αδελφότητα ένα κειμήλιο που μπορεί να τη συνδέσει με δεκαετίες βιαιοτήτων, αλλά και με τη σφαγή των Βαπτιστών. Και τώρα κάποιος έχει σταλεί να το πάρει πίσω.
Η αναζήτηση της αλήθειας οδηγεί τον Πάρκερ σε μια σειρά όλο και πιο βίαιων αναμετρήσεων με τον εκτελεστή της Αδελφότητας, τον δαιμονικό κύριο Παντ. Και τον αναγκάζει να καταδυθεί σ’ έναν υποχθόνιο κόσμο, όπου τα φαντάσματα των νεκρών περιμένουν δικαίωση και οι ανυποψίαστοι γίνονται βορά του χειρότερου είδους πλασμάτων: Του είδους που σκοτώνει...
Review:
Το φονικό είδος είναι η τρίτη περιπέτεια του ιδιωτικού ντετέκτιβ Τσάρλι “Μπερντ” Πάρκερ. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, είναι ο ήρωας, σήμα κατατεθέν, του Ιρλανδού συγγραφέα Τζον Κόνολι.
Αυτή τη φορά ο Πάρκερ θα αποφασίσει να εξιχνιάσει την αυτοκτονία μιας νεαρής κοπέλας, της Γκρέις Πελτιέ, καθώς υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες ότι τη δολοφόνησαν και το έκαναν να φανεί σαν αυτοκτονία. Εν τω μεταξύ, περίπου την ίδια περίοδο, ανακαλύπτεται κι ένας ομαδικός τάφος στο βόρειο Μέιν, που σχετίζεται με μια παραθρησκευτική οργάνωση, που εξαφανίστηκε την δεκαετία του ‘60.
Ο Πάρκερ σύντομα θα ανακαλύψει ότι η Πελτιέ ερευνούσε το τι συνέβη γύρω από αυτήν την οργάνωση, την ώρα που εμπλέκεται και μια άλλη, που αποκαλείται Αδελφότητα.
Η διερεύνηση του συμβάντος από τον Πάρκερ θα είναι πολύ δύσκολη και επικίνδυνη, αφού εκτός όλων των άλλων θα βρεθεί από νωρίς αντιμέτωπος και με έναν παρανοϊκό εκτελεστή, τον κύριο Παντ· τον άνθρωπο αράχνη.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό σε όσους έχουν ασχοληθεί έστω και μια φορά με τον συγγραφέα, εδώ έχουμε και πάλι “κλασικό Κόνολι”. Η ιστορία του ισορροπεί κατά το σύνηθες ανάμεσα στο αστυνομικό, το μυστήριο και τον τρόμο, με το συνολικό μείγμα να είναι εξαιρετικά ευχάριστο για εκείνον τον αναγνώστη που αρέσκεται να ασχολείται με όλα αυτά τα είδη. Οι χαρακτήρες εξακολουθούν να είναι εντελώς “ζωντανοί”, άνθρωποι που νομίζεις ότι έχουν σάρκα και οστά. Εξακολουθεί να υφίσταται βέβαια και η υπερβολή που τους διακατέχει, η οποία όμως για κάποιον λόγο προσωπικά δε μου κάθεται σχεδόν ποτέ άσχημα, μάλλον επειδή ο συγγραφέας έχει καταφέρει να με πείσει ότι είναι όλοι τους υπερβολικοί και προβληματικοί από τη φύση τους.
Άκρως ενδιαφέρουσα εξακολουθεί να μου φαίνεται και η υποπλοκή που ακολουθεί την προσωπική ζωή του Πάρκερ. Έτσι κι αλλιώς, και στα 3 πρώτα βιβλία της σειράς, αυτή έχει άμεση σχέση με την κυρίως ιστορία. Το βέβαιο είναι ότι είναι από μόνη της ένα κίνητρο για να συνεχίσω τη σειρά των βιβλίων. (Να υπενθυμίσω εδώ ότι διαβάζονται και ανεξάρτητα).
Φοβερός ήταν και πάλι ο “κακός” της ιστορίας, ο ανατριχιαστικός κύριος Παντ. Είναι πραγματικά άξιον απορίας το πώς ο Κόνολι δημιουργεί τόσο εμφανώς καρτουνίστικους ήρωες, καταφέρνοντας όμως παράλληλα να τρομάζει τον αναγνώστη του στο έπακρο.
Στα αρνητικά της ιστορίας μπορώ να παραθέσω μόνο το γνωστό “θέμα” του Κόνολι, τις εκτεταμένες και λεπτομερείς περιγραφές εκεί όπου δεν απαιτείται. Αναλύει υπερβολικά εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, καθώς και διάφορα γεγονότα που πολύ λίγο ενδιαφέρουν τους αναγνώστες. Προσωπικά όμως μου αρέσουν τόσο οι ιστορίες του που του το “συγχωρώ!”
