Οι εκδόσεις ΑΝΑΤΥΠΟ την Παρασκευή 10 Ιουνίου πραγματοποίησαν εκδήλωση στην Θεσσαλονίκη με σκοπό την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για τον 1οΛογοτεχνικό Διαγωνισμό Διηγήματος του Φανταστικού με θέμα “Το άγνωστο”».
​
Ο συγγραφέας Γιώργος Δάμτσιος, που μόλις τον περασμένο χειμώνα κυκλοφόρησε το ντεμπούτο συγγραφικό του έργο με τίτλο “Μέχρι την τελευταία του ανάσα”, κατάφερε να αποσπάσει το πρώτο βραβείο διηγήματος ανάμεσα σε 120 συμμετέχοντες, με το διήγημα “Στο βάθος του κρεβατιού”.

​Στις 7/6/2016 πραγματοποιήθηκε στο χώρο του βιβλιοπωλείου Ψαρά η παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Δάμτσιου, «Μέχρι την τελευταία του Ανάσα».
Παρά τις αντίξοες συνθήκες, εξαιτίας της σφοδρής κακοκαιρίας, φίλοι και αναγνώστες δεν πτοήθηκαν, γεμίζοντας τον χώρο με την παρουσία τους, προμηνύοντας τη ζεστή ατμόσφαιρα της εκδήλωσης.
Η παρουσίαση ξεκίνησε με ένα βίντεο που δημιούργησαν από κοινού η Εύα Παυλίδου και ο Μάριος Καρακατσάνης, με σκοπό να μας μυήσουν στον κόσμο του Ρομπ Μίαρς, του κεντρικού ήρωα του βιβλίου.

​Τον συγγραφέα συνόδευσαν στην παρουσίαση τρεις αξιόλογοι ομότεχνοί του.

​Η συντονίστρια και διοργανώτρια της βραδιάς, Εύα Παυλίδου μίλησε για το συγγραφέα, συστήνοντας τον ίδιο αλλά και το έργο του στο κοινό.

​τη συνέχεια πήρε τον λόγο ο συγγραφέας του βιβλίου “Σκοτεινές Μέρες” Μάριος Δημητριάδης, ο οποίος ανέφερε ότι είναι ένα βιβλίο που δεν καλουπώνεται και δεν κατατάσσεται εύκολα σε κάποια κατηγορία. Αστυνομικό; Ψυχολογικό; Τρόμου;  Η ομιλία του προκάλεσε το ενδιαφέρον του κοινού και ξύπνησε σε πολλούς την περιέργεια να μάθουν περισσότερα.
Η σκυτάλη έπειτα δόθηκε στην Αγάπη Ντόκα, που τόνισε και εκείνη με την σειρά της ότι δεν είναι μόνο ένα βιβλίο αστυνομικού τρόμου. Διαθέτει στοιχεία που θέτουν ερωτήματα στον αναγνώστη, τοποθετώντας και τον ίδιο στη θέση του ήρωα- δράστη. Άραγε ο κάθε αναγνώστης πώς θα αντιδρούσε στα διλήματα του βιβλίου; Θα έφτανε στο φόνο;
Οι δύο κυρίες της παρέας συνέχισαν με αφηγήσεις αποσπασμάτων. Η Εύα Παυλίδου προτίμησε ένα σημείο που την συντάραξε συγγραφικά, ενώ η Αγάπη Ντόκα διάβασε ένα κομμάτι που περιείχε το κωμικό στοιχείο. Ήθελε να αποδείξει με αυτό τον τρόπο ότι ακόμα και τα βιβλία τρόμου, περιέχουν πολύ καλές δόσεις χιούμορ στα κατάλληλα σημεία.

Όταν φτάσαμε στις ερωτήσεις του κοινού, μια κυρία προσπάθησε να μπλοκάρει τον συγγραφέα με τις ερωτήσεις της, όμως οι απαντήσεις του είχαν ως αποτέλεσμα να τρομάξουν εκείνη, αλλά και όλους τους υπόλοιπους.
Η μια από τις ερωτήσεις της ήταν: “Πόσο καιρό χρειάστηκες για να ολοκληρώσεις το βιβλίο σου;” Όταν εκείνος απάντησε 47 μέρες μόνο, η κοπέλα δεν το πίστευε, όπως και πολλοί από μας.
Όταν τον ρώτησε πότε ξεκίνησε να σκέφτεται σοβαρά τη συγγραφή και πόσα ολοκληρωμένα βιβλία έχει προς έκδοση, απάντησε ότι γράφει από το 2012 και έχει ολοκληρώσει 7 βιβλία. Οι ερωτήσεις της κοπέλας σταμάτησαν μετά από αυτό, καθώς είχε πλέον μείνει άφωνη.
Οι ερωτήσεις της όμως, πυροδότησαν και άλλες, δημιουργώντας ένα ντόμινο συζητήσεων καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς.

​Ανάμεσα στο κοινό βρέθηκαν πολλοί γνωστοί και αγαπημένοι συγγραφείς. Η Ρέα Καλογερογιάννη, συγγραφέας του βιβλίου “Ένοχο Χάδι”, ο  Χρήστος Κεσκίνης, συγγραφέας του βιβλίου “Bifrost”, η Ευαγγελία Παπανίκου, συγγραφέας του βιβλίου, ” Η ωραιότατη και η οι Εννιά μούσες”, ο Βασίλης Γιαννάκης, συγγραφέας του βιβλίου “Τη νύχτα που έβρεχε μαχαίρια” και ο Κυριάκος Χαλκόπουλος, συγγραφέας του βιβλίου “Χρυσαλίδα”.

Η ανάσα είχε και πάλι την τιμητική της. Αυτή τη φορά βρέθηκε στο πολύ αξιόλογο blog της Τζένης Κουκίδου, το koukidaki. 
Να την ευχαριστήσω από καρδιάς για τη φιλοξενία. 
Παρακάτω ακολουθεί το αφιέρωμα.
Αυτούσιο, μπορείτε να το βρείτε εδώ. 

Ο Γιώργος Δάμτσιος Μέχρι την τελευταία του ανάσα 
​

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Γ.Δ.: Η ιδέα προέκυψε όταν παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ με τη σύζυγό μου. Είδα το απίστευτο δίλημμα στο οποίο έβαλε η φύση μια μητέρα και αμέσως σκέφτηκα να δημιουργήσω κι εγώ κάτι το εξίσου δυσεπίλυτο σε μια από τις ιστορίες μου.
 
Που γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Δ.: Την τελευταία τετραετία γράφω πάντοτε σε υπολογιστή. Από τότε που το συνήθισα, το προτιμώ. Μου φαίνεται και πολύ πιο ξεκούραστο.
 
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Γ.Δ.: Το εν λόγω σύγγραμμα έμελλε να είναι και αυτό που γράφτηκε ταχύτερα από κάθε άλλο. Ολοκλήρωσα την πρώτη του γραφή μετά από 48 μέρες. Μέχρι τελικά να το διορθώσω επαρκώς, τόσο που να θεωρώ ότι πλέον μπορεί να σταλεί για αξιολόγηση, ασχολήθηκα συνολικά 3 μήνες.
 
Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Γ.Δ.: Θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μεταφυσικό ψυχολογικό θρίλερ, γεμάτο όμως με γεγονότα και καταστάσεις που μοιάζουν να είναι βγαλμένα από την πραγματική ζωή. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου βρίσκεται αντιμέτωπος με τον έρωτα, την πλάνη, την ίδια του την ηθική. Ήδη αρκετοί αναγνώστες έχουν επισημάνει ότι μέσα στη μυθοπλασία εντόπισαν στοιχεία της δικής τους καθημερινότητας.
 
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Δ.: Στην αρχή του βιβλίου ο πρωταγωνιστής του βιβλίου εξηγεί σε έναν ψυχίατρο για ποιον λόγο διέπραξε ένα τετραπλό φονικό. Του λέει γιατί σκότωσε την πρώην σύζυγό του και την καινούργια της οικογένεια. Βήμα με το βήμα όμως, ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ο "δολοφόνος" αρχίζει και του φαίνεται ολοένα και πιο συμπαθής. Και όσο η ιστορία ξετυλίγεται, ανακαλύπτει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει.
 
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Γ.Δ.: Θα ήμουν άδικος αν εστίαζα σε κάτι συγκεκριμένο. Είναι το ντεμπούτο μου στον λογοτεχνικό χώρο και αυτό το καθιστά ιδιαίτερο στην καρδιά μου.
 
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Γ.Δ.: Στο εν λόγω σύγγραμμα είναι ο πρωταγωνιστής του. Είναι από τους πιο αδύναμους χαρακτήρες που έχω δημιουργήσει ποτέ και αυτό τον καθιστά αμέσως και τελείως ανθρώπινο. Διότι όλοι μας έχουμε τις αδυναμίες μας…
 
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Γ.Δ.: Θεωρώ ότι δίνει τροφή για σκέψη σε όλους. Μας βάζει να σκεφτούμε ότι από τη μία στιγμή στην άλλη μπορούμε να βρεθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Σε καταστάσεις που θα απαιτούν αποφάσεις από μέρος μας, τις οποίες όμως να αδυνατούμε να τις πάρουμε μη γνωρίζοντας ποιο είναι το σωστό.
 
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Γ.Δ.: Το να μη δώσω στο παιδί μου –και στα παιδιά μου μελλοντικά– τα εφόδια που πρέπει έτσι ώστε να γίνουν σωστοί και κοινωνικοί άνθρωποι.
 
Φοβάστε...
Γ.Δ.: …Μήπως δεν καταφέρω να πράξω αυτό που μόλις ανέφερα!
 
Αγαπάτε...
Γ.Δ.: …Την οικογένειά μου.
 
Ελπίζετε...
Γ.Δ.: …Ότι η ζωή θα συνεχίσει να μου κλείνει το μάτι με νόημα το ίδιο συχνά, όσο το κάνει από την αρχή.
 
Θέλετε...
Γ.Δ.: …Υγεία και τύχη. Με αυτά τα εφόδια, όλα τα άλλα θα πηγαίνουν πάντοτε καλά.
 
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Γ.Δ.: Αυτοί που αναζητούν αναγνώσματα που προβληματίζουν, καθώς και αυτοί που δε φοβούνται να θέσουν και τον ίδιο τους τον εαυτό στη θέση των πρωταγωνιστών.
 
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Γ.Δ.: Νομίζω ότι τα "πρέπει" του κάθε αναγνώστη είναι διαφορετικά. Και είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον να τα ανακαλύπτει ο καθένας ξεχωριστά.
 
Γιατί δεν πρέπει;
Γ.Δ.: Δεν πρέπει να το διαβάσετε μόνο στην περίπτωση που δε θέλετε να μπείτε στη θέση του πρωταγωνιστή και να αναρωτηθείτε τι θα κάνατε εσείς αν αντιμετωπίζατε τα προβλήματά του.
 
Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Γ.Δ.: Το βιβλίο έχει πανελλήνια διανομή από τις εκδόσεις Momentum. Όσο μπορώ, εντοπίζω κι εγώ συνδέσμους για online αγορά του και τους σημειώνω στο site μου.
 
Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Γ.Δ.: Σας παραθέτω τους 3 βασικότερους συνδέσμους μου στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Facebook προφίλ, facebook σελίδα και ιστότοπος.
 
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Γ.Δ.: Το μαύρο είναι ένα χρώμα που προσδίδει μυστήριο, κύρος, επιβλητικότητα. Πιστεύω ότι ταιριάζει πολύ στο εν λόγω βιβλίο.
 
Ποια μουσική;
Γ.Δ.: Αν και λάτρης του heavy metal, εγώ το διάβασα ακούγοντας gothic.
 
Ποιο άρωμα;
Γ.Δ.: Το άρωμα του μυστηρίου!
 
Ποιο συναίσθημα;
Γ.Δ.: Η ανασφάλεια. Τη νιώθει συνεχώς και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας.
 
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Γ.Δ.: Μια ξεχασμένη μου σκέψη που ποτέ δεν έφτασε στο χαρτί.
 
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Γ.Δ.: Στα υπόλοιπα καλλιτεχνικά πεδία δεν τα καταφέρνω καθόλου καλά! Οπότε, συγκεκριμενοποιώντας πάντοτε το ερώτημα γύρω από τις τέχνες, μόνο συγγραφέας.
 
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Γ.Δ.: Διαβάζω πάρα πολλούς συγγραφείς, αλλά δεν υπάρχει κανένας που να ασχολούμαι ανελλιπώς μαζί του. Μικρότερος ωστόσο, όσο ακόμη πήγαινα σχολείο, ασχολιόμουν μανιωδώς με τον Βερν.
 
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Γ.Δ.: Όχι κάποιος συγκεκριμένος. Υπάρχουν όμως τόσοι αξιόλογοι συγγραφείς εκεί έξω, οπότε πιστεύω ότι έστω και υποσυνείδητα, με επηρεάζουν συνεχώς. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου και το φυσιολογικό.
 
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Γ.Δ.: Συνήθως γνωρίζω μόνο την αρχή της κάθε ιστορίας μου. Κάτι που σημαίνει ότι τη συνέχεια είναι πραγματικά πολύ πιθανό να την καθορίσουν οι ήρωές μου. Και το λατρεύω πραγματικά όταν γίνεται. Σημαίνει ότι αποδόθηκαν σωστά. Ότι είναι τόσο ανθρώπινοι που έχουν μέχρι και τη δική τους βούληση.
 
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Γ.Δ.: Υποθέτω ότι είναι ο συνδυασμός που μετράει. Αν και σίγουρα στην αρχή υπάρχει μόνο η φαντασία. Η εμπειρία έρχεται στην πορεία και μόνο μετά από σκληρή δουλειά.
 
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Γ.Δ.: Πολλές παράμετροι. Η βασικότερη όμως σχετίζεται με τον ίδιο τον συγγραφέα. Αν δεν ασχοληθεί για τα καλά με το γραπτό του, αν δεν το περάσει αρκετά χέρια πριν το θεωρήσει ”έτοιμο”, τότε δεν μπορεί να προσδοκά και πολλά πράγματα από αυτό.
 
Τι την αποτυχία;
Γ.Δ.: Η μη τήρηση του ανωτέρω. Για μένα τουλάχιστον, είναι καταλυτικό.
 
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Γ.Δ.: Μόνο αν γίνει σε μέγιστο υπερθετικό βαθμό. Αλλιώς η ανάγνωση μπορεί να προσφέρει μόνο καλά στον άνθρωπο.
 
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Γ.Δ.: Ένα πανέμορφο ταξίδι.
 
Σας ευχαριστώ!
​

​Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο
 
Στο οπισθόφυλλο γράφει...
Ο Ρομπ Μίαρς βρίσκεται απέναντι από έναν ψυχίατρο που την τελευταία εβδομάδα τον ρωτά συνεχώς το ίδιο πράγμα: Γιατί έγινε δολοφόνος…
Η αφήγησή του, γεμάτη παράξενες συμπτώσεις, μεταφυσικές παρεμβάσεις και συνεχείς ανατροπές, θα ξετυλίξει μια σκοτεινή ιστορία απέναντι στην οποία τα όπλα της επιστήμης δεν μπορούν να δώσουν επαρκείς εξηγήσεις. Υπάρχει το απόλυτο Κακό και αν ναι, μπορεί να κατευθύνει τις πράξεις μας σαν να είμαστε μαριονέτες στη βούλησή του;
Το τέλος της ιστορίας θα είναι απρόσμενο για όλους τους πρωταγωνιστές της, ένοχους και αθώους. Αν υπάρχουν αθώοι σε αυτή την ιστορία…
Ο Γιώργος Δάμτσιος, στην πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση, χτίζει με την πένα του ένα σκοτεινό, μεταφυσικό θρίλερ. Ταυτόχρονα, το βιβλίο αποτελεί ένα δυνατό ψυχογράφημα χαρακτήρων που συγκρούονται μεταξύ τους αναζητώντας απαντήσεις για τη ζωή, την αγάπη, και την ελευθερία ή όχι της ανθρώπινης βούλησης.
 
Ο Γιώργος Δάμτσιος γεννήθηκε 1978 στη Νάουσα και εργάζεται στο Ελληνικό Δημόσιο από το 2000. Εκτός από τη συγγραφή, του αρέσει να διαβάζει μανιωδώς ενώ είναι λάτρης της Heavy Metal, του gaming και του αθλητισμού.
Εξακολουθεί να διαμένει στη Νάουσα, μαζί με τη σύζυγό του Αναστασία και την κόρη τους.
Το βιβλίο “Μέχρι την τελευταία του ανάσα” είναι το λογοτεχνικό του ντεμπούτο και κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2015.
Τον Γενάρη του 2016, συμμετείχε στο συλλογικό έργο “Ψίθυροι μέσα στη νύχτα” για λογαριασμό του site Nyctophilia[1]
 
Είπαν...
«Ο Γιώργος Δάμτσιος με το πρώτο του μυθιστόρημα μας ρίχνει κατευθείαν στα βαθιά της σκοτεινής φαντασίας του, και η παρέα του Ελληνικού Τρόμου γίνεται πλουσιότερη με έναν από τους πιο ενδιαφέροντες αντι-ήρωες που έχουμε συναντήσει στην εγχώρια λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια: τρομακτικός, πνευματώδης, και σε ορισμένα σημεία ξεκαρδιστικός, ο “διαταραγμένος εγκληματίας” Ρομπ αρχίζει να διηγείται την ιστορία από την αρχή, καθώς ο ψυχίατρος του προσφέρει ένα τσιγάρο. Η ιστορία σε τραβάει μέσα της, ο Γιώργος Δάμτσιος δεν βιάζεται, και με τη ροή του κειμένου, το τσιγάρο γίνεται πακέτο, κι εγώ δεν κατάλαβα για πότε βράδιασε!»
Κωνσταντίνος Κέλλης, συγγραφέας

[1] Για το site Nyctophilia δείτε εδώ και κατεβάστε το ebook στο οποίο συμμετέχει και ο Γιώργος Δάμτσιος με μία ιστορία του.

​​Ο Γιώργος Δάμτσιος γεννήθηκε το 1978 στη Νάουσα και εργάζεται στο Ελληνικό Δημόσιο από το 2000. Εκτός από τη συγγραφή, του αρέσει να διαβάζει μανιωδώς ενώ είναι λάτρης της heavy metal, τουgaming και του αθλητισμού. Εξακολουθεί να μένει στη Νάουσα, μαζί με τη σύζυγό του Αναστασία και την κόρη τους. Το μυθιστόρημα «Μέχρι Την Τελευταία Του Ανάσα» είναι το πρώτο που εκδίδεται.

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;
     Το συγκεκριμένο βιβλίο το εμπνεύστηκα όταν είδα σε ένα ντοκιμαντέρ το απίστευτο δίλλημα που έβαλε η φύση σε μια μητέρα δύο παιδιών. Η άτυχη γυναίκα βρέθηκε καταμεσής ενός παλιρροιακού κύματος με τα παιδιά της αγκαλιά. Για να κρατηθεί από κάπου έπρεπε να αφήσει το ένα να φύγει έτσι ώστε να μπορεί να σώσει έστω το άλλο. Η επιλογή μού φάνηκε πραγματικά αδύνατη. Επηρεάστηκα τόσο πολύ από το γεγονός που αμέσως σκέφτηκα να δημιουργήσω μια ιστορία κατά την οποία ο πρωταγωνιστής της θα μπλέξει σε διλήμματα παρόμοιας δυσκολίας.


Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;
     Θεωρώ ότι το εν λόγω βιβλίο δε μεταφέρει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα. Στη μεγαλύτερη διάρκειά του ωστόσο, δίνει επανειλημμένως τη δυνατότητα στον αναγνώστη να μπει στο δίλλημα του πρωταγωνιστή της ιστορίας και να αναρωτηθεί τι θα έκανε ο ίδιος στη θέση του. Το ευχάριστο είναι ότι μέχρι τώρα έχω ακούσει αρκετές εναλλακτικές από φίλους αναγνώστες που το έπραξαν!


Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;
     Το σημαντικότερο νομίζω ότι ήταν η χαρά. Ένιωσα ότι η συνολική μου προσπάθεια δικαιώθηκε, ενώ φυσικά το να βλέπει κανείς τις σκέψεις του πλέον σε χαρτί, είναι ό,τι ομορφότερο. Είναι σαν να βλέπει τη γέννηση ενός “πνευματικού παιδιού” του.


Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;
     Τα τελευταία χρόνια γράφω ανελλιπώς. Συνήθως δηλαδή, η καινούργια ιστορία ξεκινά αμέσως μόλις ολοκληρωθεί η παλιά. Μοιραία, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ξεχαστούν σύντομα οι ήρωες που μόλις είπαν την ιστορία τους. Δε σας κρύβω ωστόσο ότι μερικές φορές την κάνουν την απρόοπτη επανεμφάνισή τους, αφού τους θυμάμαι σε πραγματικά ανύποπτο χρόνο. 


Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;
     Η σύζυγός μου. Και είναι πολύ σημαντικό που τη βρίσκω πάντοτε πρόθυμη, γιατί οι ειλικρινείς γνώμες είναι δυσεύρετες. Νιώθω λοιπόν πολύ τυχερός που έχω άμεσα μια πρώτη ωφέλιμη κριτική.


Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;
     Αν ανακάλυψα κάτι από το σύνολο των γραπτών μου, είναι ότι ενδιαφέρομαι να αναφερθώ στα κάθε είδους ανθρώπινα προβλήματα πολύ περισσότερο από αυτό που πίστευα. Στις περισσότερες ιστορίες μου γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι τους, ενώ ενδιαφέρομαι πάρα πολύ να δω και πώς θα τα αντιμετωπίσουν οι ήρωές μου στο τέλος. 


Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;
     Μέχρι στιγμής δε συνέβη κάτι το άξιον αναφοράς. 


Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;
     Ναι, είναι κάτι που μου αρέσει. Το θεωρώ μάλιστα και εποικοδομητικό. Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά αυτό που διαβάζει, και όλες οι γνώμες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.


Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;
     Έχει συμβεί και μου έκανε και τρομερή εντύπωση γιατί δεν είχα πουθενά να διαφωνήσω. Και έμεινα πραγματικά ενεός από αυτό. Εξυπακούεται ωστόσο πως ο εντυπωσιασμός ήταν μόνο ευχάριστος.


Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;
     Διαβάζω από μικρό παιδάκι οπότε θα έλεγα ότι οι συγγραφείς που με επηρέασαν είναι πάρα πολλοί. Είναι επίσης και τελείως διαφορετικοί αναμεταξύ τους, αφού διαβάζω και πολλά και διαφορετικά είδη λογοτεχνίας. Ενδεικτικά θα αναφέρω από Έλληνες τους Λουντέμη, Καζαντζάκη, Δέλτα και Ελύτη, ενώ από τους ξένους θα αναφέρω τον Κάφκα, τον Βερν, τον Κινγκ και τον Τόλκιεν. 


Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;
     Η συγγραφή μού βγαίνει εύκολα, σχεδόν αβίαστα, ακριβώς επειδή είναι και ιδιαίτερα σημαντική για μένα: Είναι η διέξοδός μου από τη δύσκολη και απαιτητική καθημερινότητα, μια ευχάριστη μορφή ψυχοθεραπείας και ένας τρόπος πνευματικής βελτίωσης.
Σας ευχαριστώ!

Η καλή φίλη και συγγραφέας Σοφία Κραββαρίτη αποφάσισε να με περάσει από κανονική ανάκριση! Τα όσα της ομολόγησα, μπορείτε να τα διαβάσετε παρακάτω.
Αυτούσια η συνέντευξη, υπάρχει στο Facebook και στην ομάδα Bookaholic Thoughts(Culture and Art).
Εδώ δηλαδή! 
Σοφία σε ευχαριστώ!

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:

​Την σκυτάλη στην στήλη των συνεντεύξεων αυτή την εβδομάδα παίρνει ο Γιώργος Δάμτσιος. Ένας νέος συγγραφέας που μπήκε δυναμικά στον χώρο της λογοτεχνίας κερδίζοντας τις εντυπώσεις, με το ατμοσφαιρικό θρίλερ "Μέχρι την τελευταία του ανάσα". Ένας εξαιρετικός συγγραφέας, αλλά και καταπληκτικός άνθρωπος με αστείρευτο χιούμορ. Διαβάστε την συνέντευξή του και γνωρίστε τον καλύτερα...
B.T: Γιώργο καλημέρα. Να σου ευχηθώ καλή χρονιά μιας και είμαστε ακόμα στην αρχή και να σ’ ευχαριστήσω για την παραχώρηση της συνέντευξης και την ευκαιρία που μας δίνεις να σε γνωρίσουμε μέσα από αυτήν.
Γ.Δ: Καλημέρα κι από μένα. Είναι χαρά και τιμή μου, μιας και είμαι σταθερός αναγνώστης σας!
B.T: Μεγάλη μας τιμή και χαρά επίσης! Θα ήθελα να μου πεις πως αποφάσισες να μπεις στον χώρο του βιβλίου σαν συγγραφέας, γιατί αναγνώστης φαντάζομαι πως είσαι μιας και έγινες ο ίδιος δημιουργός.
Γ.Δ: Νομίζω ότι το ένα έφερε το άλλο. Διαβάζω από πάρα πολύ μικρός. Ήδη από την πρώτη δημοτικού είχα ξεσηκώσει τις βιβλιοθήκες του σχολείου. Μοιραία νομίζω, βιβλίο με το βιβλίο αν προτιμάς, η σκέψη να δημιουργήσω κάτι δικό μου μεγάλωνε συνεχώς.
B.T: Έκανες το ντεπούτο σου με ένα ιδιαίτερο βιβλίο. «Μέχρι την τελευταία του ανάσα» λοιπόν, ένα έργο πραγματικά ξεχωριστό μ’ έναν ήρωα που σίγουρα κερδίζει τις εντυπώσεις. Θέλω να μάθω Γιώργο πρώτα απ’ όλα τους λόγους που σ’ έκαναν να στραφείς σε αυτό το είδος, αλλά και πως αποφάσισες να δημιουργήσεις τον συγκεκριμένο ήρωα.
Γ.Δ: Μου αρέσουν γενικώς οι ιστορίες που ισορροπούν μεταξύ μυστηρίου και θρίλερ. Θεωρώ ότι δίνουν την ευκαιρία στον συγγραφέα να παίξει πολύ με το συναίσθημα και να κάνει τον αναγνώστη να ανησυχήσει πραγματικά για την τύχη των πρωταγωνιστών. Να τους συμπαθήσει πολύ. 
Αν το πάμε τώρα συγκεκριμένα στην “ανάσα”, ο ήρωάς της νομίζω ότι είναι ακριβώς τέτοιος: Απλός, και συμπαθής, με τα πάθη του και τα λάθη του. Κάτι σαν τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Ο οποίος όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι και δολοφόνος, οπότε το πράγμα περιπλέκεται!
B.T: Η υπόθεση γενικότερα του βιβλίου ποια είναι;
Γ.Δ: Στην αρχή του βιβλίου βλέπουμε τον Ρομπ, τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, να στέκεται απέναντι από έναν ψυχίατρο και να του εξηγεί γιατί σκότωσε την τετραμελή οικογένεια της πρώην συζύγου του. Κομμάτι με το κομμάτι, διαπιστώνουμε ότι τα γεγονότα δεν είναι καθόλου όπως τα φαντάζονται οι αστυνομικές αρχές. Πίσω από το συμβάν υπάρχουν ένα σωρό περίεργες καταστάσεις και δύσκολα διλήμματα για τον πρωταγωνιστή μας. Και όπως βλέπετε, χρησιμοποιώ ενεστώτα για να περιγράψω την κατάστασή του, ακριβώς επειδή η ιστορία κάθε άλλο παρά έχει κλείσει!
B.T: Πού μπορούν να το βρουν οι αναγνώστες σου;
Γ.Δ: Το βιβλίο υπάρχει σε πανελλήνια διανομή. Οι αναγνώστες μπορούν να το παραγγείλουν από όποιο βιβλιοπωλείο της χώρας επιθυμούν. Αν πάλι το θέλουν υπογεγραμμένο, μπορούν να επισκεφτούν την ιστοσελίδα μου. (http://georgedamtsios.weebly.com/)
B.T: Υπάρχει κάποιο άλλο είδος που σου αρέσει ή έστω σου άρεσε πέρα από τα θρίλερ; Επίσης θα ήθελα να σταθώ εδώ και να σε ρωτήσω πόσο εύκολο είναι να γράψεις ένα τέτοιο βιβλίο. Ποια πιστεύεις ότι είναι τα «συστατικά» μιας πετυχημένης ιστορίας τρόμου ή ψυχολογικού θρίλερ;
Γ.Δ: Μου αρέσουν όλα τα λογοτεχνικά είδη. Διαβάζω σχεδόν τα πάντα με ευχαρίστηση. Από βιβλία κοινωνικά και ερωτικά, μέχρι και ακραίου τρόμου! Περισσότερο όμως ασχολούμαι με φαντασίας, μυστηρίου και θρίλερ.
Όσον αφορά τώρα τα θρίλερ και το πόσο εύκολα μπορούν να γραφτούν, εγώ θα έλεγα ότι δεν είναι και πολύ! Ο συγγραφέας μπορεί να την πατήσει δίχως καν να το καταλάβει, και αντί να κάνει κάτι να μοιάζει με στενάχωρο ή τρομακτικό, να φανεί σχεδόν γελοίο. Για να πετύχει λοιπόν, πρέπει να είναι αληθινός.
B.T: Θα έγραφες κάτι άλλο; Γενικά σου αρέσει να πειραματίζεσαι;
Γ.Δ: Λατρεύω να πειραματίζομαι. Και έχοντας και τόσες πολλές διαφορετικές επιρροές, κανένα γραπτό μου δεν είναι στο ίδιο είδος με το προηγούμενο. Η βάση των περισσοτέρων ωστόσο, νομίζω ότι είναι το μυστήριο. Πίσω από αυτό όμως θα βρείτε πολλά και διαφορετικά είδη: Περιπέτειες, αστυνομικά, ερωτικά, μεταφυσικά θρίλερ, σχεδόν τα πάντα!
B.T: Ξέρω ότι έχεις γράψει και πολλά διηγήματα εκτός από το βιβλίο. Θέλω να μου πεις μερικά λόγια σχετικά με αυτά. Τι ακριβώς είναι; Να σου πω εδώ ότι μου άρεσε πολύ το διήγημά σου «Ο Γάντζος». Θα ήθελα να μας πεις και για αυτό, καθώς και για το αν μπορούμε να βρούμε κάπου αλλού τα υπόλοιπα.
Γ.Δ: Σε ευχαριστώ για τη γνώμη σου για τον “γάντζο”. Τον έγραψα για μια ανθολογία που κυκλοφόρησε το πολύ αξιόλογο site “Nyctophilia” πρόσφατα. Και τον έγραψα μετά χαράς. Εκτός του ότι οι διαχειριστές αυτού του site είναι πολύ καλοί φίλοι, μου έδωσαν και την ευκαιρία να πειραματιστώ και πάλι με κάτι διαφορετικό. Πρώτη φορά έγραψα κάτι που να είναι “καθαρόαιμου τρόμου”
Τα υπόλοιπα διηγήματά μου προς ώρας δεν μπορείτε να τα βρείτε πουθενά. Παρότι είναι πλέον πολλά, εξακολουθούν να παραμένουν στο ντουλάπι μου, αναζητώντας ίσως την ευκαιρία να βγούνε μαζικά!
B.T: Τι σου αρέσει πιο πολύ; Να δημιουργείς μικρές ιστορίες ή να γράφεις ένα βιβλίο;
Γ.Δ: Τα βιβλία. Θεωρώ ότι μέσω αυτών μπορεί να πει κανείς πολλά περισσότερα, να αναδείξει καλύτερα την ιστορία του. Αυτός είναι και ο λόγος που μέσα σε διάστημα 3 χρόνων ολοκλήρωσα 5 ακόμη βιβλία (εκτός αυτού που εκδόθηκε). Περιττό φυσικά να πω ότι όλα τους τηρούν τη διαφορετικότητα που προαναφέραμε παραπάνω!
B.T: Ετοιμάζεις και κάτι άλλο αυτό τον καιρό; Αν ναι, θα ήθελα να σε ρωτήσω πότε πρόκειται να ολοκληρωθεί και να κυκλοφορήσει και αν θα ήθελες να μας πεις τι είναι ή θα μας αφήσεις με την αγωνία αλλά και την... ανυπομονησία;
Γ.Δ: Έχοντας πια πάρα πολύ υλικό έτοιμο, αποφάσισα να κάνω ένα διάλλειμα που το έχω οριοθετήσει μέχρι την έλευση της άνοιξης. Χρειάζεται πού και πού, φρεσκάρει γενικότερα τον συγγραφέα.
Σκοπός μου όμως είναι να κυκλοφορήσω το επόμενο βιβλίο μου περίπου στο τέλος του έτους. Αλλά δε θα σας πω ακόμη τίποτα επί τούτου. Όχι επειδή θέλω να σας αφήσω με την αγωνία, αλλά επειδή αυτές τις μέρες σκέφτομαι ποιο απ’ όλα να εκδώσω!
B.T: Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε όλο και περισσότερους συγγραφείς, κυρίως νέους να στρέφονται στην λογοτεχνία τρόμου. Ένα είδος που έχει ένα συγκεκριμένο, αλλά πιστό κοινό. Πως το βλέπεις εσύ όλο αυτό; Θεωρείς ότι είναι μια μόδα που θα περάσει ή κάτι που θα μείνει; Τι είναι αυτό που κάνει τους νέους συγγραφείς ν’ ασχολούνται με αυτό το είδος;
Γ.Δ: Το βλέπω πολύ θετικά. Η λογοτεχνία τρόμου στην Ελλάδα είχε δυσανάλογο ποσοστό βιβλίων σε σχέση με την παγκόσμια αγορά και επιτέλους αυτό φαίνεται να αλλάζει, και μάλιστα για τα καλά. Άρα είναι και κάτι που δεν είναι μόδα, θεωρώ ότι ήρθε για να μείνει!
Όσο για το τι είναι αυτό που κάνει τους νέους συγγραφείς ν’ ασχολούνται με αυτό το είδος, είναι νομίζω ότι βλέπουν ότι πλέον υπάρχουν και άλλοι, όλο και περισσότεροι, και έτσι το κάνουν και αυτοί πιο θαρραλέα!
B.T: Γιώργο χρειαζόμαστε τρόμο στην ζωή μας; Τι προσφέρουν στον αναγνώστη αυτά τα βιβλία;
Γ.Δ: Ο τρόμος είναι αρχέγονο συναίσθημα. Συνυπάρχει με το ανθρώπινο είδος από την ύπαρξή του. Έτσι, ήδη από τον μεσαίωνα υπήρχαν αρκετά σχετικά συγγράμματα. Κάτι που εμένα μου δίνει την εντύπωση ότι σαν άνθρωποι προσπαθούμε να τον κατανοήσουμε καλύτερα. Και σίγουρα διαβάζοντας κείμενα τρόμου, το κάνουμε.
B.T: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας και ποιο το αγαπημένο σου βιβλίο;
Γ.Δ: Η αλήθεια είναι ότι αδυνατώ να μνημονεύσω μόνο έναν συγγραφέα, πόσο δε ένα βιβλίο! Προσπαθώντας ωστόσο να αναφέρω όσο το δυνατόν λιγότερους αγαπημένους συγγραφείς, θα αναφέρω τους Βερν, Τόλκιεν, Κινγκ, Λαβκραφτ και Κάφκα, καθώς και μερικούς δικούς μας, όπως τον Λουντέμη τον Καζαντζάκη και την Πηνελόπη Δέλτα.
B.T: Πες μου μια φράση από ένα βιβλίο που έχει χαραχτεί στη μνήμη σου.
Γ.Δ: “That is not dead which can eternal lie, And with strange aeons even death may die.” Από το The Nameless City του Lovecraft. Όλος ο τρόμος του κόσμου αποτυπωμένος σε μια φράση!
B.T: Θα συνεργαζόσουν με κάποιον άλλο συγγραφέα ή πιστεύεις ότι οι σκέψεις δεν μοιράζονται;
Γ.Δ: Θα συνεργαζόμουν ευχαρίστως, θα ήταν ένα επιπλέον πείραμα για μένα. Χρόνου επιτρέποντος πάντοτε, γιατί ειδικά για το επόμενο εξάμηνο κάτι τέτοιο φαντάζει με πολυτέλεια!
B.T: Υπάρχει κάποιος που θα ήθελες να βαδίσεις στα χνάρια του;
Γ.Δ: Αστειευόμενος και λίγο, θα πω ότι δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποιον συγκεκριμένο. Ας είναι ο οποιοσδήποτε, φτάνει να είναι πετυχημένος!
B.T: Οι κλασικοί λογοτέχνες χωρίς να έχουν τα σημερινά μέσα για να προβάλουν τα έργα τους, μας χάρισαν αρκετά αριστουργήματα που διαβάζουμε ακόμα με δέος. Τι πιστεύεις ότι ήταν αυτό που τα έκανε τόσο αρεστά; Τι έδινε στην πένα τους τόση δύναμη; Νομίζεις ότι υπάρχουν σύγχρονα έργα αντάξιά τους;
Γ.Δ: Θεωρώ ότι τα καλά έργα δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Θα τον βρουν τον δρόμο τους και χωρίς ο δημιουργός τους να προσπαθεί να τα προβάλει μανιωδώς. Πιστεύω πάντως ότι και σήμερα υπάρχουν εξαίσια έργα, τόσο στην παγκόσμια όσο και την Ελληνική αγορά. Είναι μάλιστα και περισσότερα, και ίσως και γι’ αυτό και δεν τα νιώθουμε να “ξεχωρίζουν” τόσο μέσα σε άλλα.
B.T: Πες μου τρεις λέξεις – κλειδιά που θεωρείς ότι κάνουν ένα βιβλίο πετυχημένο.
Γ.Δ: Πολύ σκληρή δουλειά!
B.T: Με αφορμή την προηγούμενη ερώτηση, θέλω να μου πεις πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να δημιουργηθεί ένα «κακό» βιβλίο και αν κατά την γνώμη σου υπάρχει «κακό» βιβλίο.
Γ.Δ: Υπάρχουν δυστυχώς και πολλά κακά βιβλία. Και βασιζόμενος επίσης στην προηγουμένη απάντησή μου, θα πω ότι συνήθως είναι απόρροια της προχειροδουλειάς του εκάστοτε συγγραφέα.
B.T: Πες μου κάτι που σε βοηθάει ιδιαίτερα στο γράψιμο. Κάτι που να αποτελεί έμπνευση για σένα.
Γ.Δ: Η συνεχής ανάγνωση άλλων βιβλίων είναι αυτή που και με βοηθάει να βελτιωθώ, αλλά και που με εμπνέει επίσης. Μου δημιουργούνται απίστευτοι συνειρμοί όταν διαβάζω. Μια άσχετη πρόταση σε ένα ερωτικό βιβλίο μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μια ιστορία θρίλερ δίχως να το καταλάβω καν!
Β.Τ: Γιώργο πότε πρέπει να σταματήσει να γράφει κάποιος; Πιστεύεις ότι η έμπνευση είναι αστείρευτη όταν ξεκινάς και βαδίζεις στους μαγικούς δρόμους της συγγραφής;
Γ.Δ: Μπορώ να απαντήσω μόνο υποκειμενικά: Διαβάζοντας ασταμάτητα, μου γεννιούνται και ατελείωτες ιδέες. Ήδη έχω τόσες που περιμένουν να γραφτούν, που δεν ξέρω αν θα προλάβω να τις γράψω ποτέ! Βάσει δηλαδή της υπάρχουσας κατάστασης, νιώθω πραγματικά ότι η έμπνευσή μου θα είναι αστείρευτη! Φυσικά, μπορεί ξαφνικά να πω το αντίθετο, ποτέ δεν μπορεί να ξέρει σίγουρα κανείς…
B.T: Ας θεωρήσουμε ότι δεν είσαι συγγραφέας, δεν έχεις την δουλειά σου και βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή. Τι θα σου άρεσε να κάνεις;
Γ.Δ: Ωραία ερώτηση! Νομίζω ότι θα ήθελα να ζω στην Αρχαία Ελλάδα και στην Αθήνα του χρυσού αιώνα του Περικλή! Νομίζω ότι δε θα με πείραζε ό,τι και να έκανα εκεί!
B.T: Σου δίνω μια κλεψύδρα, μια πυξίδα και μια υδρόγειο σφαίρα. Θέλω να μου δώσεις έναν τίτλο βιβλίου.
Γ.Δ: Ταξίδι στον χωροχρόνο!
B.T: Λίγο πριν τελειώσουμε θα γυρίσω πίσω στον Ρομπ, τον ήρωα του βιβλίου σου. Συναντάμε σε αυτόν κάτι από τον Γιώργο Δάμτσιο ή μήπως στον Γιώργο Δάμτσιο θα βρούμε στοιχεία του Ρομπ; Ταυτίζεσαι με τους ήρωές σου; Όταν έφτασε η ιστορία στο τέλος, πως ένιωσες και ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση;
Γ.Δ: Γενικά δεν ταυτίζομαι με τους ήρωές μου, αν και ίσως όλοι τους, έστω και υποσυνείδητα, περιέχουν κάτι από μένα. Ειδικά για τον Ρομπ πάντως, εγώ δεν βρήκα κάτι το ταυτίσιμο. Μερικοί φίλοι αναγνώστες ωστόσο είπαν ότι του χάρισα το δικό μου χιούμορ! 
Όταν έφτασε η ιστορία στο τέλος, έκανα αυτό που κάνω πάντα: Χάρηκα υπερβολικά που την περάτωσα όπως ήθελα, και αμέσως μετά ξεκίνησα μια καινούργια!
B.T: Φτάνοντας στο τέλος, τι θα συμβούλευες τους νέους συγγραφείς που κάνουν τα πρώτα τους βήματα; Επίσης θα ήθελα να πεις δυο λόγια στους αναγνώστες σου.
Γ.Δ: Στους νέους συγγραφείς θα ήθελα να πω να είναι υπομονετικοί. Η υπομονή και η επιμονή στους στόχους κάνουν θαύματα, οπότε να μην απογοητευτούν αν δεν έρθει αμέσως το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στους αναγνώστες μου, θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Ήσασταν ανέλπιστα πολλοί αυτούς τους πρώτους μήνες και δεν μπορώ παρά να σας είμαι ευγνώμων!
B.T: Γιώργο σ’ ευχαριστώ γι’ άλλη μία φορά για την συνέντευξη και σου εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία! Να συνεχίσεις να γράφεις και να μας χαρίζεις πολλές «ανάσες» ευχαρίστησης μέσα από τα βιβλία σου!
Γ.Δ: Να σε ευχαριστήσω κι εγώ με τη σειρά μου για πολλοστή φορά, καθώς και να ευχηθώ σε όλους να συνεχίσετε την υπέροχη δουλειά που κάνετε σε αυτή την ομάδα. Είναι πραγματικά αξιομνημόνευτη!
B.T: Μέσα από την καρδιά μας σ’ ευχαριστούμε πολύ!
Περίληψη βιβλίου:
Ο Ρομπ Μίαρς βρίσκεται απέναντι από έναν ψυχίατρο που την τελευταία εβδομάδα τον ρωτά συνεχώς το ίδιο πράγμα: Γιατί έγινε δολοφόνος…
Η αφήγησή του, γεμάτη παράξενες συμπτώσεις, μεταφυσικές παρεμβάσεις και συνεχείς ανατροπές, θα ξετυλίξει μια σκοτεινή ιστορία απέναντι στην οποία τα όπλα της επιστήμης δεν μπορούν να δώσουν επαρκείς εξηγήσεις. Υπάρχει το απόλυτο Κακό και αν ναι, μπορεί να κατευθύνει τις πράξεις μας σαν να είμαστε μαριονέτες στη βούλησή του;
Το τέλος της ιστορίας θα είναι απρόσμενο για όλους τους πρωταγωνιστές της, ένοχους και αθώους. Αν υπάρχουν αθώοι σε αυτή την ιστορία…
Βιογραφικό
Ο Γιώργος Δάμτσιος γεννήθηκε 1978 στη Νάουσα και εργάζεται στο Ελληνικό Δημόσιο από το 2000. Εκτός από τη συγγραφή, του αρέσει να διαβάζει μανιωδώς ενώ είναι λάτρης της Heavy Metal, του gaming και του αθλητισμού.
Εξακολουθεί να διαμένει στη Νάουσα, μαζί με τη σύζυγό του Αναστασία και την κόρη τους.
Επιμέλεια: Σοφία Κραββαρίτη για το Bookaholic Thoughts (Culture and Art)

​

     Την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση κάνει με το μεταφυσικό-ψυχολογικό θρίλερ «Μέχρι Την Τελευταία Του Ανάσα», ο Γ. Δάμτσιος.
     Ο Ρομπ Μίαρς, είναι ένας 45χρονος διαζευγμένος, που έχει συλληφθεί από την αστυνομία της Ν. Υόρκης και κατηγορείται ότι δολοφόνησε την πρώην σύζυγό του, τον άντρα της και τα δύο τους παιδιά, λίγο πριν από την πρωτοχρονιά του 2015. Επειδή πάσχει από προσωρινή, ολική αμνησία, πρέπει να εξεταστεί από ψυχίατρο. Πριν την εξέταση η μνήμη του επανέρχεται και ομολογεί το έγκλημα. Παρ’ όλα αυτά, ο ψυχίατρος, ο κ. Τζόουνς, επιμένει να κάνει την εξέταση και του ζητά να του πει οτιδήποτε νομίζει πως σχετίζεται με την υπόθεση. Για να διαπιστώσει αν υπάρχει ψυχολογικό πρόβλημα, ώστε να τον βοηθήσει, όπως λέει, να ελαφρύνει τη θέση του. Στην πραγματικότητα, θέλει να «εκμεταλλευτεί» την ευκαιρία να αναλύσει και να εξετάσει επιστημονικά την ομολογία ενός δολοφόνου, ώστε δημοσιεύοντας τα συμπεράσματά του σε κάποιο επιστημονικό έντυπο ή κάνοντας μια ανακοίνωση σε κάποιο συνέδριο, να αποκομίσει οφέλη. Φήμη και αναγνώριση από την επιστημονική κοινότητα. Έτσι ο Μίαρς, προχωρά στην αφήγηση της ιστορίας του. «Όσο και να σας φαίνεται παράξενο γιατρέ, για να σας πω πως κατέληξα να διαπράξω το τετραπλό φονικό την παραμονή της πρωτοχρονιάς, θα πρέπει να σας εξιστορήσω τα γεγονότα ολόκληρης της ζωής μου. Ίσως μάλιστα να ήταν πιο ορθό να πω ότι η ίδια μου η ζωή είναι αυτή η ιστορία και μιας και δεν ξέρω πότε ακριβώς μπλέχτηκα σ’ αυτό το χάος, θα ξεκινήσω να σας μιλώ γι’ αυτή από την αφετηρία της. Σας υπόσχομαι πάντως πως δε θα γίνω βαρετός.Ειδικά για την παλαιολιθική εποχή του Ρομπ Μίαρς, θα σας πω ελάχιστα».
     Έτσι ξεκινά την αφήγηση ο Μίαρς. Μια αφήγηση που δίνει στο συγγραφέα την δυνατότητα να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Ο Γ. Δάμτσιος έχει γράψει ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα. Στήνει με αριστοτεχνικό τρόπο το βιβλίο γύρω από την αφήγηση του Μίαρς, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Ελλάδα (είναι γιος ενός αμερικανού που χάθηκε σε κάποια ζούγκλα του Βιετνάμ και μιας ελληνίδας), «μέχρι την τελευταία του ανάσα». Δημιουργεί έναν χαρακτήρα, που δεν μπορεί παρά να είναι συμπαθής κι ας ξέρεις από τις πρώτες κιόλας σελίδες ότι είναι δολοφόνος. Έχει βιώσει μεταφυσικές εμπειρίες, είναι έρμαιο δυνάμεων που δεν μπορεί να ελέγξει και αντιμετωπίζει τρομακτικά διλήμματα. Παρ’ όλα αυτά, διατηρεί μια ευπιστία, μια «αθωότητα», και μια αφέλεια που σε κάνουν να τον συμπονέσεις. Η αφήγησή των πράξεων και των σκέψεων του Μίαρς, είναι παράλληλα και ένα διεισδυτικό ψυχογράφημα, που θα κάνει πολλούς ψυχιάτρους να ζηλέψουν. Το βιβλίο, εκτός από ένα πολύ «δυνατό» κεντρικό χαρακτήρα, έχει σασπένς που κλιμακώνεται και κορυφώνεται στις τελευταίες σελίδες και γραφή του παραπέμπει σε έναν έμπειρο συγγραφέα κι όχι έναν πρωτοεμφανιζόμενο.  Έξυπνη και η διαίρεση του μυθιστορήματος σε 100 ολιγοσέλιδα κεφάλαια, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να παίρνει τις απαραίτητες «ανάσες». Πολύ καλή πρώτη εμφάνιση, με ένα βιβλίο που δεν αφήνεις εύκολα από τα χέρια σου και που προοιωνίζει ανάλογη (ή και καλύτερη) συνέχεια.     

Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος ευχάριστος, με καυστικό χιούμορ, έξυπνος, ο οποίος γνωρίζοντας πολύ καλά τι συμβαίνει γύρω του, δεν μπορείς να τον εμπαίξεις. Σήμερα, μου δίνεται η δυνατότητα να τον ρωτήσω πράγματα για το βιβλίο αλλά και για τον ίδιο, ώστε να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
 
Α.Χ: Γιώργο σε ευχαριστώ που δέχτηκες να μου παραχωρήσεις μια συνέντευξη για το πρώτο σου βιβλίο, το οποίο είναι υπέροχο.
 
Γ.Δ: Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια για το βιβλίο Αργυρώ. Είναι χαρά και τιμή μου αυτή η συνέντευξη.
  
 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:
Θεωρείς ότι κάθε τι όμορφο μπορεί να σε παρασύρει σε επικίνδυνους δρόμους;
Έχω την εντύπωση ότι είναι θέμα της ιδιοσυγκρασίας του καθενός μας. Ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με το χαρακτήρα του θα μπορούσε να παρασυρθεί ευκολότερα ή δυσκολότερα. Προσωπικά πάντως, την ομορφιά τη θεωρώ ως ένα πολύ πιθανό μέσο χειραγώγησης για τον μέσο άνθρωπο. Από αρχαιοτάτων χρόνων, έχουμε μάθει να την υπολογίζουμε πολύ. Σας παραπέμπω και στην “ωραία Ελένη” του Τρωικού πολέμου. Μπορεί η αρπαγή της να ήταν μόνο η αφορμή και οι αιτίες της δεκαετούς συμπλοκής τόσες άλλες,  αλλά και πάλι…  αν ρωτήσουμε για τον Τρωικό πόλεμο, την αρπαγή μιας όμορφης γυναίκας θα μας πουν όλοι.
 
 Αν βρισκόσουν στη θέση του ήρωα μας, πιστεύεις θα ήταν ίδιες οι επιλογές σου;
Η βολική θέση της καρέκλας του αναγνώστη μου δίνει την ευχέρεια να απαντήσω αρνητικά και να πω ότι θα λειτουργούσα πολύ διαφορετικά σε σχέση με εκείνον –πολύ πιο σωστά και ηθικά αν προτιμάς. Τις στιγμές όμως που μπαίνω πραγματικά στο πετσί του, αρχίζω και αμφιβάλλω. Όταν συμβαίνουν τέτοια απρόβλεπτα γεγονότα, όταν παρουσιάζονται τόσο απίστευτα διλήμματα, όλα είναι πιθανά…
   
Στο τέλος του βιβλίου σου μας αφήνεις με την ερώτηση τι πλάσμα να ήταν αυτό. Γιατί δεν ήθελες να διευκρινήσεις τι ήταν;
Ήταν συνειδητή η επιλογή μου. Με αυτόν τον τρόπο έδωσα την ευκαιρία να δώσει ο κάθε αναγνώστης τη δική του απάντηση. Και το πραγματικά εντυπωσιακό είναι ότι έτσι άκουσα πολλές και διαφορετικές γνώμες, χωρίς καμία τους να ήταν λανθασμένη. Αν λοιπόν το θεωρήσουμε ως ένα μικρό πείραμα αυτό που έκανα, τότε πέτυχε πανηγυρικά.
  
Πόση δύναμη έχει στη ζωή μας η πίστη που έχουμε, όχι μόνο στο θεό, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, για να αποφεύγουμε άσχημες καταστάσεις;
Η πίστη είναι τελείως υποκειμενική. Άλλοι πιστεύουν λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Μία δυνατή πίστη ωστόσο, θεωρώ ότι θα μπορούσε να μας βοηθήσει στις δύσκολες καταστάσεις. Από την άλλη ωστόσο είναι και κάτι σα δίκοπο μαχαίρι. Το “δυνατή πιστή” μπορεί να μετουσιωθεί πολύ εύκολα σε “πολύ δυνατή” και μετά μέχρι και σε δογματισμό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν και πάλι ακρότητες.
  
Γνωρίζω ότι δεν σου ήταν εύκολο να στείλεις το γραπτό σου σε εκδοτικούς. Τώρα που έχεις εκδώσει το πρώτο σου βιβλίο, πώς νιώθεις για αυτή σου την επιλογή;
Δικαιωμένος! Ευτυχώς που υπήρχαν άνθρωποι, όπως εσύ για παράδειγμα, που με προτρέψατε επανειλημμένως να το πράξω. Και χαίρομαι πολύ που σας άκουσα.
  
Πριν εκδόσεις σκεφτόσουν τον κόσμο γύρω σου, λόγω της μικρής κοινωνίας που ζεις. Τώρα πώς αισθάνεσαι για αυτό;
Αποδείχθηκε άμεσα ότι η μικρή κοινωνία δεν έχει καμία διαφορά σε σχέση με τις μεγαλύτερες. Ίσως να είναι μάλιστα και καλύτερα. Αυτή η αίσθηση του “μεταξύ γνωστών” που επικρατεί, βοηθάει στο να γίνει ευκολότερα γνωστό και το πόνημα του εκάστοτε καλλιτέχνη. Και ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι αυτήν την άποψη εσύ την υποστήριζες εξαρχής! Ορθώς, όπως αποδείχθηκε.
 
 Πόσο σε βοηθάει το γράψιμο ψυχικά;
Καθοριστικά θα έλεγα. Είναι η ισχυρότερη έξοδο διαφυγής μου από την καθημερινότητα. Είναι πηγή άντλησης πνευματικής διαύγειας. Θα μου κακοφανεί πάρα πολύ αν εξαιτίας ενός απρόβλεπτου παράγοντα αναγκαστώ να σταματήσω να γράφω. Θα είναι σα να χάνω το καταφύγιό μου.
  
Μου έχεις πει ότι γράφεις πολύ. Έχεις πειθαρχία όταν γράφεις;
Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλή. Καταρχάς προσπαθώ να γράφω κάθε μέρα. Οι υποχρεώσεις της ζωής είναι φυσικά πολλές, οπότε ο ημερήσιος χρόνος είναι ελάχιστος, αλλά αν τον εκμεταλλευτεί κανείς σωστά, γίνονται θαύματα! Για όποιον θέλει ωστόσο να έχει πληθώρα συγγραμμάτων, πρέπει να τηρεί τη μεθοδικότητα, καθώς και να είναι και πειθαρχημένος.
 
 Γιατί επέλεξες την κατηγορία θρίλερ για να εκφραστείς μέσα από τα γραπτά σου; Πιστεύεις ότι θα μείνεις πιστός σε αυτό το είδος μόνο;
Τα βιβλία θρίλερ και τρόμου τα λατρεύω σαν αναγνώστης. Ο τρόμος είναι από τα πλέον αρχέγονα ανθρώπινα συναισθήματα, οπότε είναι και από τα πιο ισχυρά. Οποιαδήποτε ιστορία λοιπόν τον προκαλεί, προκαλεί μαζί του και εμένα για να τη διαβάσω, για να δω πώς τον αντιμετωπίζει ο εκάστοτε συγγραφέας.
 Από εκεί και πέρα όμως, δε στέκομαι μόνο σε αυτό το θεματολόγιο –και δε μιλώ μόνο ως αναγνώστης. Έχοντας πάρα πολλά ερεθίσματα και από διαφορετικά λογοτεχνικά είδη, μοιραία έχω και πολλά και διαφορετικά συγγράμματα. Υπάρχουν άλλα 5 έτοιμα σεβαστού μεγέθους, άνω των 400 σελίδων δηλαδή, και κανένα τους δεν είναι καθαρόαιμο θρίλερ..
 
Θέλεις να μας μιλήσεις για τα βιβλία που έχεις ήδη έτοιμα;
Προσπαθώντας να τα αναφέρω όσο πιο επιγραμματικά γίνεται, και κυρίως για να τονίσω τη διαφορετικότητά τους, έχουμε και λέμε:
 
Υπάρχει ένα αυτοτελές βιβλίο ηρωικής φαντασίας 1000 σελίδων, το οποίο ωστόσο θα μπορούσε να γίνει και το πρώτο μέρος μιας μεγαλύτερης τριλογίας. Στην πρωτότυπη, σχεδόν αρχέγονη μορφή του, το έχουν διαβάσει ελάχιστοι. Μία εξ αυτών είσαι κι εσύ!
 
 Α.Χ: Τη θυμάμαι την ιστορία. Είναι διαφορετική από όσα έχουμε διαβάσει. Δε μπορώ όμως να αποκαλύψω τίποτα ακόμα….
 
 Πέραν αυτού, υπάρχει ένα σύγγραμμα που περισσότερο μοιάζει με περιπέτεια μυστηρίου, δύο που είναι κυρίως μυστηρίου με μπόλικες μεταφυσικές πινελιές και ένα ακόμη που είναι μάλλον αστυνομικό. Ακόμη και σε αυτό ωστόσο, υπάρχουν και μερικά ψήγματα μεταφυσικού θρίλερ!
 
Αν ήθελα, τέλος, να προσθέσω στα πιθανά βιβλία μου και ένα επιπλέον, τότε αυτό θα ήταν… καθαρού τρόμου, μιας και έχω περίπου 10 διηγήματα τέτοιας θεματολογίας! Σίγουρα όχι και ο πιο σταθερός συγγραφέας θεματολογικά…
  
Αν ήσουν εσύ ο ψυχίατρος και ένας ασθενής σου ζητούσε να γράψεις την ιστορία του, αναμειγμένη με τα στοιχεία του θρίλερ και του υπερφυσικού πώς θα ένιωθες; Θα την έγραφες και γιατί όχι ή ναι;
Πολύ ωραία ερώτηση! Αν και η αλήθεια είναι ότι κι εδώ η απάντησή μου θα είναι διπλή, αφού στην αρχή σκέφτηκα ότι θα το έκανα με ενθουσιασμό. Όσο όμως το αναλύω περισσότερο στο μυαλό μου, αρχίζω και διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Γιατί στην περίπτωση που η εξιστόρηση μου φαινόταν τόσο κολασμένα ρεαλιστική όσο φάνηκε η ιστορία του Ρομπ στον γιατρό Τζόουνς, ίσως και να φοβόμουν να το κάνω, σκεπτόμενος ότι έτσι θα έμπαινα σε βαθύτερους προβληματισμούς γύρω από ένα θέμα για το οποίο δε θα ήμουν και πολύ βέβαιος για την πλήρη υπόστασή του. Και σίγουρα, θα φοβόμουν για τις πιθανές απαντήσεις που θα ανακάλυπτα στο τέλος.
  
Οι απαντήσεις που θα ανακάλυπτες και φοβάσαι, αναφέρονται σε δικές σου προσωπικές αποκαλύψεις; Ή στα εσώψυχα ενός πνευματικά άρρωστου ανθρώπου;
Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα. Αν τα εσώψυχα ενός πνευματικά άρρωστου ανθρώπου σου φανούν αληθινά, τότε σίγουρα θα κλονιστούν και οι δικές σου προσωπικές αποκαλύψεις.
  
Θεωρείς ότι όσοι γράφουν προσπαθούν να εξωτερικεύσουν πάθη τους που δε μπορούν να πραγματοποιήσουν; (μιλάω για δολοφονίες, σκευωρίες, πάθη)
Ο κάθε άνθρωπος εκφράζεται διαφορετικά και σίγουρα θα υπάρχουν και κάποιοι, αρκετοί ίσως, που μέσω τις γραφής να θέλουν να εκμυστηρευτούν τα πιο ενδόμυχα πάθη τους. Εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία, –όχι ακόμη τουλάχιστον. Με ενδιαφέρει απλώς να σκαρφίζομαι ιστορίες γεμάτες ηθικά διλήμματα και να δοκιμάζω τους ήρωές μου επάνω σε αυτές. Κανένα όμως από αυτά τα διλήμματα δεν κρύβει μέσα του κάποιον εσωτερικό μου δαίμονα.
  
Τελευταία και κρίσιμη ερώτηση. Έχεις αναφέρει ότι το βιβλίο το εμπνεύστηκες από μια μάνα που έπρεπε να αποφασίσει ανάμεσα στα δυο παιδιά της ποιο θα άφηνε να πνιγεί. Έχεις αναλογιστεί, αν είχες την ίδια μοίρα, ποια θα ήταν η απόφαση σου; Η γυναίκα σου ή το παιδί σου;
  
Μακράν η καλύτερη ερώτηση που μου έχουν θέσει μέχρι σήμερα! Η απάντηση ωστόσο, μου ήρθε απευθείας στο μυαλό, τόσο έντονα που χαίρομαι και εγώ ο ίδιος γι’ αυτό. Γιατί είναι μεγάλο το δίλημμα, πραγματικά.
 Αν βρισκόμουν στη θέση της εν λόγω γυναίκας που, για να κρατηθεί από κάπου έπρεπε να αφήσει από την αγκαλιά της ένα από τα παιδιά της, εγώ δε θα άφηνα κανένα. Ή αν το θέσουμε βάσει της δικής μου κατάστασης, δε θα άφηνα ούτε τη γυναίκα μου, αλλά ούτε και την κόρη μου. Αντιθέτως, θα άφηνα από τα χέρια μου το στήριγμά μου και θα παρασυρόμουν μαζί τους, έτοιμος να πολεμήσω μέχρι την τελευταία μου ανάσα για τις ζωές όλων μας. Αν έχανα, θα έχανα τουλάχιστον αντρίκεια και με τη χαρά ότι ακόμη και ο θάνατος με βρήκε δίπλα στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Αν κέρδιζα όμως, τότε θα έβγαινα από αυτή την ιστορία δυνατότερος από πριν. Και άραγε, τι να το κάνω να ζήσω με την αμφιβολία ότι άφησα ένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα να χαθεί, όταν δε θα μάθαινα ποτέ την κατάληξη της προαναφερθείσας μάχης; Κάθε ώρα και στιγμή θα αναρωτιόμουν μήπως τελικά θα μπορούσα να το σώσω και δεν το έκανα.
 
Α.Χ: Θεωρώ ότι ήταν μια ωραία απάντηση και δυνατή, με σθένος, ανδρεία και ελπίδα. Γιατί πραγματικά, στις μέρες που ζούμε, έχουμε χάσει την ελπίδα μας.
  
Α.Χ: Γιώργο σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη σου, για το χρόνο που αφιέρωσες στις ερωτήσεις μου για τους αναγνώστες της Νyctophilia που θέλουν να σε γνωρίσουν καλύτερα.
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, τα βιβλία σου να μας προσφέρουν τους προβληματισμούς και τα διλήμματα που επιθυμείς και, γιατί όχι, να γινόμαστε καλύτερα μέσα από αυτά.
 
Γ.Δ: Σε ευχαριστώ κι εγώ. Ήταν μεγάλη μου χαλαρά και τιμή αυτή η συνέντευξη, καθώς πέρα όλων των άλλων το nyctophilia είναι ένα site που παρακολουθώ φανατικά και σαν αναγνώστης. Να ευχηθώ λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου σε όλο το team σας, υγεία, τύχη και δημιουργικότητα. Εις το επανιδείν!

Βιογραφικό σημείωμα:
Γεννήθηκα στη Νάουσα το 1978. Ήταν τελικά γραφτό να γίνει και ο μόνιμος τόπος διαμονής μου, αφού εκεί εργάζομαι και εκεί δημιούργησα και την οικογένειά μου.
Με τη συγγραφή είχαμε σχέση από μικροί. Χαθήκαμε για λίγα χρόνια, κυρίως στην ταραγμένη για τους περισσότερους άντρες τρίτη δεκαετία της ζωής τους, αλλά τώρα που βρεθήκαμε ξανά δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε με τίποτα. Πού και πού, μας κάνει παρέα το gaming και ο αθλητισμός, ακόμη πιο κολλητοί μας φίλοι είναι το Heavy Metal και η ανάγνωση βιβλίων, αλλά, τελικά, εμείς έχουμε κάτι το ξεχωριστό αναμεταξύ μας! Και λέμε να το κρατήσουμε για πάντα!
Το βιβλίο “Μέχρι την τελευταία του ανάσα” που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Momentum τον Νοέμβρη του 2015 είναι το ντεμπούτο μου, ενώ μόλις πριν από λίγες μέρες συμμετείχα και στο συλλογικό έργο του nyctophilia.gr με γενικό τίτλο “Ψίθυροι μέσα στη νύχτα”.  Το δεύτερο προσωπικό μου βιβλίο, σκοπεύω να το εκ δώσω στο τέλος του έτους.

Τον Γιώργο Δάμτσιο τον γνώρισα πριν από χρόνια, όταν ήθελε να δώσει ένα χειρόγραφο του σε ένα άτομο άγνωστο ακόμα σε εκείνον, ώστε να αποκομίσει μια αντικειμενική γνώμη για το γραπτό του. Ακόμα θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις μας στο μαγαζί μου περί δημιουργίας ιδεών, για τους μεγάλους συγγραφείς, για το πώς πρέπει να γράφουμε. Θυμάμαι ακόμα που μαλώναμε για ένα ρολόι.
Με είχε παραξενέψει το γεγονός πως ότι είχε καταφέρει να γράψει μέχρι εκείνη τη στιγμή, λίγο μετά το έσβηνε. Θεωρούσε – λανθασμένα όπως αποδείχτηκε – ότι δεν άξιζαν να τα δει κάποιος άλλος, μέχρι που τον έπεισε η γυναίκα του να τα παρουσιάσει και σε κάποιον τρίτο. Τώρα που πια κρατάω το βιβλίο του στα χέρια μου νιώθω χαρά και περηφάνια γιατί το αξίζει. Μπορεί να δημιουργήσει πολλούς κόσμους μέσα από τις ιδέες του.
Το μυθιστόρημα «Μέχρι την τελευταία του ανάσα», είναι ένα βιβλίο που μόλις το ολοκληρώσεις, σου εξιτάρει τη σκέψη.


Η ιστορία ξεκινά με το Ρόμπ και το ψυχίατρο του μέσα στο θάλαμο ανακρίσεων, εξιστορώντας όλη του την ιστορία. Ο Ρόμπ, ο κεντρικός μας ήρωας, φτάνει στην Αμερική έπειτα από μια σειρά ατυχών συμβάντων. Πριν πεθάνει και ο τελευταίος εναπομείναντας συγγενείς του, είχε την πρώτη του επαφή με κάτι το υπερφυσικό, κάτι το οποίο του είχε ζητήσει «την πίστη του».
Ο ήρωας μας προσπαθούσε να διώξει την εικόνα που είχε πλάσει το μυαλό του, παραμένοντας μόνος του. Είχε βρει μια δουλειά, η οποία δεν είχε προοπτικές ούτε για οικονομική αύξηση, ούτε για κοινωνική αναγνώριση. Τον Ρομπ όμως τον ενδιέφερε ότι είχε ένα μισθό. Το λάθος του ήταν ότι επαναπαυόταν πολύ εύκολα σε μια κατάσταση, χωρίς να θέλει να θυσιάσει τη σιγουριά της καθημερινότητας για να πραγματοποιήσει κάποιο όνειρο του στην ήπειρο με τις άπειρες δυνατότητες.
Έμενε μόνος του για καιρό. Αντικοινωνικός, χωρίς φίλους, χωρίς ενδιαφέροντα. Μετά από αρκετά χρόνια διαμονής στην Αμερική, βρίσκει τη γυναίκα που ερωτεύεται. Η πραγματική του πάλη ξεκινάει από τη στιγμή που εκείνη μένει έγκυος.
Στη δουλειά που βρισκόταν εμφανίζεται μια γυναίκα τόσο όμορφη που μοιάζει με άγγελο. Προσπαθεί να κρατηθεί μακριά της. Εκείνη όμως όχι. Κάποια στιγμή τον ενημερώνει για άσχημα και τρομακτικά γεγονότα που είναι έτοιμα να συμβούν, αν εκείνος δεν λάβει τα ανάλογα μέτρα. Ο  Ρομπ δεν τη πιστεύει. Αρνείται να πιστέψει ότι μπορεί να είναι τόσο άτυχος.
Μια άσχημη συγκυρία θα φέρει τον ήρωα μας αντιμέτωπο με το διαζύγιο και την απομάκρυνση της γυναίκας του. Μέσα στις τόσες αντίξοες καταστάσεις που διαδραματίζονται, η γυναίκα του θα χάσει και το παιδί τους.
Η πανέμορφη γυναίκα εξαφανίζεται και ο Ρομπ μένει μόνος του. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει ψύχραιμα όλα όσα του συνέβησαν, υπερφυσικά και μη. Για μια ακόμα φορά, κλείνεται στον εαυτό του και απομακρύνεται από όλους. Μετά από αρκετά χρόνια πάλι, σώζει την πανέμορφη, πρώην συνάδελφό του από βέβαιο βιασμό. Μιλάνε και πάλι για τις υπερφυσικές τους συναντήσεις. Για πράγματα που μόνο οι δυο τους μπορούσαν να μιλήσουν άνετα. Τότε τον ενημερώνει ότι πρέπει να σκοτώσει… μια γυναίκα που είναι έγκυος. Δεν μπορεί να πιστέψει στην κακοτυχία του. Στην άσχημη αντίδραση των όσων του έχει φέρει η ζωή του.


Ο συγγραφέας, μας παρουσιάζει όλο το βιβλίο σαν εξιστόρηση. Όλη του η ζωή εξιστορείται στο ψυχίατρο του.  Η γραφή του είναι απλή, χωρίς να κουράζει. Δεν έχει σημεία υπερβολής του φανταστικού. Οι διάλογοι είναι απλοί, αλλά με τη συναισθηματική δύναμη που πρέπει να διαθέτουν την κάθε στιγμή. Μας ανταμοίβει με ένα ολοκληρωμένο τέλος, χωρίς να αφήνει αναπάντητα ερωτήματα.
Όταν τελειώνει το βιβλίο, ξεκινούν οι σκέψεις. Πώς θα αντιδρούσαμε εμείς στη θέση του ήρωα; Γιατί έφτασε μέχρι εκείνο το σημείο; Γιατί όλα στραβά;  Γιατί θεωρούμε τα πάντα δεδομένα; Ερωτήσεις και σκέψεις για όσα συμβαίνουν γύρω μας, στην καθημερινότητα μας, αλλά και όσα μας υποβάλλουν το περιβάλλον και οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε με τις σκέψεις τους.
Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Να τονίσω εδώ πως έχω την πεποίθηση ότι θα δούμε πολλά ακόμα από τον συγγραφέα, διότι δεν έχει ξεδιπλώσει όλο του το ταλέντο.


Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
Ο Ρομπ Μίαρς βρίσκεται απέναντι από έναν ψυχίατρο που την τελευταία εβδομάδα τον ρωτά συνεχώς το ίδιο πράγμα: Γιατί έγινε δολοφόνος…
Η αφήγησή του, γεμάτη παράξενες συμπτώσεις, μεταφυσικές παρεμβάσεις και συνεχείς ανατροπές, θα ξετυλίξει μια σκοτεινή ιστορία απέναντι στην οποία τα όπλα της επιστήμης δεν μπορούν να δώσουν επαρκείς εξηγήσεις. Υπάρχει το απόλυτο Κακό και αν ναι, μπορεί να κατευθύνει τις πράξεις μας σαν να είμαστε μαριονέτες στη βούλησή του; Το τέλος θα είναι απρόσμενο για όλους τους πρωταγωνιστές, ένοχους και αθώους. Αν υπάρχουν αθώοι σε αυτή την ιστορία…
Ο Γιώργος Δάμτσιος, στην πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση, χτίζει με την πένα του ένα σκοτεινό, μεταφυσικό θρίλερ. Ταυτόχρονα, το βιβλίο αποτελεί ένα δυνατό ψυχογράφημα χαρακτήρων που συγκρούονται μεταξύ τους αναζητώντας απαντήσεις για τη ζωή, την αγάπη, και την ελευθερία ή όχι της ανθρώπινης βούλησης.

Καταπληκτικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Απολαύστε το...

Στον παρακάτω σύνδεσμο θα βρείτε και το κανάλι της Νάγιας στο you tube, γεμάτο με παρόμοια, εντυπωσιακά βίντεο:
​
https://www.youtube.com/channel/UCT8JGupxoPhiFyuUiVMrvDQ

 Το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου οι Θεματοφύλακες Βιβλίων δημιούργησαν ένα αξέχαστο αφιέρωμα για την ''ανάσα'', καθώς και για τη συγγραφική μου δουλειά γενικότερα. Και επειδή πολλές φορές τα λόγια είναι περιττά, παρακάτω ακολουθούν οι σύνδεσμοι που θα σας οδηγήσουν σε πολλές και πικάντικες λεπτομέρειες του αφιερώματος.

Στο site των θεματοφυλάκων:
​http://thematofylakes10.blogspot.gr/2015/12/blog-post_66.html#more

Στη σελίδα τους στο facebook:
Αφιέρωμα 1 
Αφιέρωμα 2
Αφιέρωμα 3
Αφιέρωμα 4
Αφιέρωμα 5 (Βίντεο)