Paperback, 446 pages
Published June 1st 2002 by Bell / Χαρλένικ Ελλάς (first published 2000)
Published June 1st 2002 by Bell / Χαρλένικ Ελλάς (first published 2000)
Οπισθόφυλλο:
Μια νέα γυναίκα, η Ρίτα Φέρις, και το αγοράκι της πεθαίνουν στα χέρια ενός άγνωστου δολοφόνου και το παρόν αρχίζει να μπλέκεται βίαια και αξεδιάλυτα με το παρελθόν για τον Τσάρλι «Μπερντ» Πάρκερ...
Μην μπορώντας ακόμη να ξεπεράσει την άγρια σφαγή της γυναίκας και της κόρης του και τα δραματικά γεγονότα της καταδίωξης του φονιά τους, του «Ταξιδευτή», ο Μπερντ έχει αποτραβηχτεί στα μέρη της νιότης του, στο χειμωνιάτικο Μέιν. Αλλά η επιστροφή του εκεί ξυπνά τα φαντάσματα του παρελθόντος, αναγκάζοντάς τον να λάβει μέρος στο κυνήγι του Μπίλι Πέρντιου, του άντρα της Ρίτας και κύριου υπόπτου για τους φόνους.
Καθώς οι νεκροί πληθαίνουν, γἰνεται φανερό ότι και κάποιος άλλος κυνηγά τον Μπίλι Πέρντιου, κάποιος που δείχνει να ξέρει τον Μπερντ τόσο καλά όσο και τον ίδιο του τον εαυτό. Και η απάντηση σε αυτό το αίνιγμα βρίσκεται τριάντα χρόνια πίσω στο παρελθόν. Σ΄ ένα δέντρο που απ΄ τα κλαδιά του κρέμονται μακάβριοι καρποί, στην ταραγμένη ιστορία του παππού του ίδιου του Μπερντ και στις βίαιες απαρχές του θρύλου ενός ασύλληπτου φονιά: του τέρατος που ακούει στο όνομα Κέιλεμπ Κάιλ...
Review:
Το “δέντρο του θανάτου” είναι το δεύτερο βιβλίο της σειράς του Τσάρλυ “Μπερντ” Πάρκερ. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, είναι ο ήρωας που πρωταγωνιστεί στη συντριπτική πλειοψηφία των βιβλίων του John Connolly.
Όπως και στο προηγούμενο (“κάθε νεκρό πράγμα”) έτσι κι εδώ, έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο που είναι κυρίως αστυνομικό, το οποίο εμπεριέχει όμως και μπόλικα στοιχεία μυστηρίου, θρίλερ και τρόμου. Το συνολικό αποτέλεσμα δικαιώνει ξανά τον συγγραφέα, αφού έτσι καταφέρνει να “τραβήξει” και αναγνώστες πολλών άλλων ειδών.
Στα της πλοκής, ένα καινούργιο, άγριο φονικό γίνεται το έναυσμα έτσι ώστε ο Πάρκερ να μπλεχτεί ξανά σε δύσκολες καταστάσεις. Σύντομα μάλιστα τα πράγματα αγριεύουν κι άλλο και οι σκοτωμοί αρχίζουν να αυξάνονται θεαματικά. Όχι ότι είναι παράξενο. Αρκετοί εκ των ανθρώπων εξάλλου που περιτριγυρίζουν τον Πάρκερ είναι σκληροί εγκληματίες, που δίνουν ελάχιστη σημασία στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Μοιραία, ο κίνδυνος για τον Πάρκερ και τους λιγοστούς του συμμάχους κλιμακώνεται συνεχώς. Και ο αναγνώστης δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να αφήσει το βιβλίο στην άκρη.
Το τοπίο στο οποίο εξελίσσονται τα περισσότερα από τα γεγονότα αυτή τη φορά είναι πιο ορεινό και χειμωνιάτικο (σε σύγκριση με εκείνο στο “Κάθε νεκρό πράγμα”). Και κατά κάποιον τρόπο αυτή η λεπτομέρεια συμπαρασύρει και την ίδια την ιστορία σε ένα εξίσου –ας μου επιτραπεί η έκφραση– μουντό feeling, που είναι άκρως αρμοστό.
Μου άρεσε πολύ και η επανεμφάνιση πολλών χαρακτήρων από το προηγούμενο βιβλίο. Καταρχάς, γίνεται με τρόπο που δίνει το περιθώριο στον αναγνώστη να μη χρειάζεται να το έχει διαβάσει απαραίτητα. Υπάρχουν κάποιες εμβόλιμες περιγραφές, έξυπνα τοποθετημένες, που το διασφαλίζουν αυτό. Είναι νομίζω ευνόητο πάντως ότι είναι καλύτερα αν έχει αναγνωστεί. Εξάλλου, γίνεται και η επανεκκίνηση πολλών υπό-πλοκών που δίνουν άλλο ενδιαφέρον στο συνολικό ανάγνωσμα. Αρκετές εξ αυτών μάλιστα, συνεχίζονται για πολλά βιβλία της σειράς ακόμα.
Η ιστορία είναι εξίσου δυνατή με την πρώτη, με ήρωες γεμάτους προβλήματα, βουτηγμένους σε έναν κόσμο βίας και εγκληματικότητας. Μερικοί εξ αυτών –ακόμα και ο Μπερντ– είναι παρατραβηγμένοι, αλλά κατά τη δική μου άποψη είναι όσο ακριβώς πρέπει. Όπως έχω αναφέρει και σε άλλες κριτικές μου, κανένας δεν ενδιαφέρεται να διαβάσει την ιστορία του φιλήσυχου γείτονά του.
Στα ελαφρώς αρνητικά, ο Connolly εξακολουθεί να χρησιμοποιεί εκτενείς περιγραφές για χώρους που τους χρειάζεται μόνο για ένα “καρέ”. Προσωπικά πάντως, έχοντας συνηθίσει αυτή την λεπτομέρεια, δεν ενοχλούμαι καθόλου. Κατά μια έννοια, είναι και αυτό ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του συγγραφέα. Σε πολλά άλλα σημεία εξάλλου, αυτή του η περιγραφικότητα είναι το μεγάλο του όπλο. Δημιουργεί τις εικόνες που επιθυμεί με μεγάλη ακρίβεια, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να σφίγγεται όλο και περισσότερο και ειδικά στα αιματηρά σημεία.
Στο σύνολό του, “το δέντρο του θανάτου” είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι βέβαιο ότι θα διαβάσω όλη τη σειρά.
