Paperback, 251 pages
Published April 2009 by Ars Nocturna
(wriiten at 1875)
Published April 2009 by Ars Nocturna
(wriiten at 1875)
Οπισθόφυλλο:
"... μια μεγάλη πολη από μαύρο ίασπι, που οι δρόμοι της, όμως, και τα παλάτια της είναι όπως όλων των πόλεων. Ωστόσο, τα πάντα σε αυτή την πόλη είναι πένθιμα και τυλιγμένα σε αιώνιο σκοτάδι... Εκεί βρίσκονται τοποθετημένες με μια μυστηριώδη τάξη οι κατοικίες ή οι τάφοι αυτού του θαυμαστού λαού που η οργή του Θεού έδεσε στα πλευρά της γης μας και του οποίου οι γιοι, μισοί δαίμονες και μισοί φαντάσματα, ταυτόχρονα ζωντανοί και νεκροί, είναι ανίκανοι να αναπαραχθούν αλλά και δεν έχουν το προνόμιο να πεθάνουν..."
Πώς εμπνεύστηκε άραγε η Άνν Ράντκλιφ, η ιέρεια του κλασικού γοτθικού μυθιστορήματος, τα τρομαχτικά, σκοτεινά έργα που της χάρισαν την αθανασία; Σαν γνήσια πρόγονος της Buffy, ξεκινάει μια αποστολή εξόντωσης ενός παράξενου βρικόλακα που έχει λίγα από τα χαρακτηριστικά των κλασικών βαμπίρ, και συνήθειες που θα δημιουργούσαν σύγχυση και στον πιο εξειδικευμένο αναγνώστη...
Ύστερα από τις πιο παράδοξες περιπέτειες και διατρέχοντας όλη την Ευρώπη σε τρελή καταδίωξη του δαιμόνιου δόκτορα Γκοέτζι και της ανορθόδοξης παρέας του, η ίδια και οι σύντροφοί της θα φτάσουν στη φαντασμαγορική Σελέν, την Πόλη των Βαμπίρ, έναν υπερφυσικό, ονειρικό τόπο όπου τα πάντα είναι δυνατά...
Σύγχρονος του Αλέξανδρου Δουμά, ο Πωλ Φεβάλ υπογράφει ένα ευφάνταστο, σουρεαλιστικό έργο-παρωδία του γοτθικού μυθιστορήματος, πληροφορώντας μας πως υπήρχαν βαμπιρικά έργα πριν το "Δράκουλα" που οι ήρωές τους απείχαν αρκετά από τους «παραδοσιακούς» βρικόλακες. Μαύρο χιούμορ, μακάβριες σκηνές, γκροτέσκες φιγούρες, εξωφρενική πλοκή, στοιχεία γκραν γκινιόλ, ανελέητος σαρκασμός του γοτθικού μυθιστορήματος, αλλά και γελοιογραφία της κοινωνίας του χρήματος, σε μια ντελιριακή περιπέτεια της pulp λογοτεχνίας του 19ου αιώνα που θυμίζει τρόμο του 20ού...
REVIEW:
“Η πόλη των βαμπίρ” γράφτηκε το πολύ-πολύ μακρινό 1875. Ο Feval πριν από αυτήν νομίζω ότι έγραψε δύο ακόμα ιστορίες με βαμπίρ, τις οποίες ωστόσο δεν έχω διαβάσει και δεν έχω άποψη. Επιστρέφοντας στη συγκεκριμένη ωστόσο, θα ομολογήσω ότι ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία. Διότι ήταν στιγμές που ο συγγραφέας κατάφερνε να με κάνει να τρομάξω και να χαμογελάσω ταυτόχρονα! Ολοφάνερα πάντως, αυτή ήταν και η δική του επιδίωξη. Θέλησε να μας δώσει μια σουρεαλιστική ιστορία γοτθικού ύφους, η οποία όμως συνάμα θα ήταν και μια παρωδία, ή αν προτιμάτε, μια ωδή στην υπερβολή.
Ξεκαθαρίζω λοιπόν πως το ανωτέρω το καταφέρνει εξαιρετικά. Η γραφή του εξάλλου είναι εντυπωσιακή, ενώ ο λόγος του είναι πότε απλός και ευκίνητος, και πότε περιγραφικός αλλά ουσιαστικός. Το θέμα είναι όμως, υποθέτω πάντα, ότι οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του τρόμου θα ενοχληθούν από το ανωτέρω μοτίβο της ιστορίας, καθώς και από μερικές συγκεκριμένες λεπτομέρειες αληθοφάνειας. Οι υπόλοιποι, θεωρώ ότι θα βρουν πολλά καλά σε αυτό το ανάγνωσμα.
