Paperback, 375 pages
Published June 2004 by Αίολος
(first published 1994)
Published June 2004 by Αίολος
(first published 1994)
Οπισθόφυλλο:
Ο γενναίος Λούθιεν, ο χάφλινγκ Όλιβερ, η πολεμίστρια Κατρίν Ο Χέιλ και η πανέμορφη μιοσοξωτική Σιόμπαν, ο νάνος Σάγκλιν και όλοι οι άλλοι επαναστάτες, έχουν απελευθερώσει το Μόντφορντ και του έχουν ξαναδώσει το παλιό ένδοξο όνομά του: Κάερ Μακντόναλτ.
Όμως, τώρα, ένας τεράστιος στρατός Κυκλωπιανών έρχεται από το Άβον για να αλυσοδέσει τη νεαποκτημένη ελευθερία του Εριαντόρ. Αλλά κι αν οι ήρωές μας καταφέρουν να αντιμετωπίσουν τον ανελέητο στρατηγό Μπέλσεν Κριγκ, τους περιμένει μετά ο τρομερός μάγος-δούκας του Πρινστάουν, που η συνεργασία του με τους δαίμονες τον κάνει ακαταμάχητο.
Στο μεταξύ ο πανίσχυρος μάγος Μπριντ Αμούρ σκέφτεται να εγκαταλείψει για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες τη μυστική σπηλιά του και να εξαπολύσει τις τρομερές μαγικές δυνάμεις του ενάντια στους εχθρούς του καλού και της επανάστασης.
REVIEW:
Ο Salvatore είναι από τις συμπάθειές μου. Τα βιβλία του μάλιστα τα προτείνω πάντοτε σε αυτούς που καταπιάνονται για πρώτη φορά με την ηρωική φαντασία, καθώς είναι ευκολοδιάβαστα και γενικώς καθόλου περίπλοκα.
Λίγο πολύ το ίδιο ισχύει και στην τριλογία της πορφυρής σκιάς. Σε αντίθεση με τα δαιδαλώδη κατεβατά ονομάτων που απαιτούνται σε άλλα βιβλία του είδους, εδώ χρειάζεται να συγκρατήσει κανείς πολύ πολύ λιγότερα: Τον πρωταγωνιστή Λούθιεν, τον κολλητό του τον Όλιβερ, τις όμορφες Κάτριν και Σιόμπαν, τον νάνο Σάγκλιν και μερικούς δυνατούς και αρχαίους μάγους. Και αμέσως είναι έτοιμος να βουτήξει στην πλοκή. Μια πλοκή γεμάτη δράση, μάζες σώμα με σώμα και ένα σωρό ατάκες.
Όπως τα περιγράφω, όλα πρέπει να ακούγονται ρόδινα. Η αλήθεια είναι όμως ότι στην εν λόγω τριλογία κάτι δε μου κάθισε και τόσο καλά. Εντάξει, σίγουρα είμαι και κάπως παραπάνω κολλημένος με τα βιβλία του Σαλβατόρε που καταπιάστηκαν με τα forgotten realms, ενώ έχω λατρέψει τόσο πολύ και τον Nτριτζτ που δύσκολα θα τον αντάλλασσα με τον Λούθιεν, αλλά τελικά μάλλον δε φταίω μόνο εγώ, αλλά κ ο ίδιος ο συγγραφέας. Η συγκεκριμένη ιστορία στα μάτια μου δεν είναι και τόσο δυνατή. Ο Σαλβατόρε μοιάζει κάπως ντεφορμέ σε όλα του (και κυρίως στις περιγραφές).
Να υποσημειώσω ωστόσο ότι υπάρχουν γνωστοί μου που έχουν αντίθετη άποψη επί τούτου. Επιστρέφοντας πάντως στη δική μου άποψη, έχω να πω ότι η “Επιστροφή του μάγου” μου φάνηκε στα επίπεδα του πρώτου μέρους της τριλογίας (Το σπαθί του Μπέντγουιρ). Ίσως και λίγο χειρότερο. Και καταλήγοντας εκεί που ξεκίνησα, θα πω ότι ο Σαλβατόρε εξακολουθεί να μου είναι απολύτως συμπαθής, αλλά μάλλον θα πρότεινα πρώτα άλλα βιβλία του σε κάθε επίδοξο αναγνώστη του.
6/10
