Paperback, 446 pages
Published 2004 by Αίολος
(first published 1996)
Published 2004 by Αίολος
(first published 1996)
Οπισθόφυλλο:
Ο Λούθιεν, η περίφημη Πορφυρή Σκιά, ο χάφλινγκ Όλιβερ, η πολεμίστρια Κατρίν, η ξωτική Σιόμπαν, ο νάνος Σάγκλιν μαζί με τους φίλους και συμπολεμιστές τους έχουν ελευθερώσει το Εριαντόρ, ενώ ο μεγάλος μάγος Μπριντ Αμούρ έχει αναλάβει την διακυβέρνηση του κράτους. Όμως ο αντίπαλος τους, ο μάγος-βασιλιάς του Άβον, ο διαμονικός Γκρινσπάροου δεν έχει νικηθεί, αντίθετα αποκαλύπτει την αληθινή του φύση: σε παλιότερες εποχές έχει συνενωθεί σε μια οντότητα με τον δράκο Ντανσαλιγκνάτιους, ένα από τα πιο ισχυρά πλάσματα στην ιεραρχία των μαγικών όντων. Ουσιαστικά ανίκητος, με τη βοήθεια των μάγων-δουκών του και των Κυκλωπιανών, έχει σκοπό να καταστρέψει τις στρατιές του Εριαντόρ. Καθώς ο Λούθιεν και οι φίλοι του κινδυνεύουν να εξοντωθούν, μόνο τα σπαθιά τους και η σοφία του Μπριντ Αμούρ τους απομένουν.
Μ αυτό τον τόμο ολοκληρώνεται η συναρπαστική τριλογία της Προρφυρής Σκιάς, του Ρ.Α. Σαλβατόρε. Ένας κόσμος όπου η μαγεία αποτελεί την ανάσα της ζωής μα και του θανάτου κι όπου το σπαθί είναι ο μοναδικός κριτής.
REVIEW:
Παραθέτω αρχικά τα όσα έγραψα για το δεύτερο σκέλος της τριλογίας με τίτλο “Η Επιστροφή Του Μάγου”. Αμέσως μετά ακολουθεί και το σχόλιο για τον “Δρακοβασιλιά”.
“Η επιστροφή του μάγου”
Ο Salvatore είναι από τις συμπάθειές μου. Τα βιβλία του μάλιστα τα προτείνω πάντοτε σε αυτούς που καταπιάνονται για πρώτη φορά με την ηρωική φαντασία, καθώς είναι ευκολοδιάβαστα και γενικώς καθόλου περίπλοκα.
Λίγο πολύ το ίδιο ισχύει και στην τριλογία της πορφυρής σκιάς. Σε αντίθεση με τα δαιδαλώδη κατεβατά ονομάτων που απαιτούνται σε άλλα βιβλία του είδους, εδώ χρειάζεται να συγκρατήσει κανείς πολύ πολύ λιγότερα: Τον πρωταγωνιστή Λούθιεν, τον κολλητό του τον Όλιβερ, τις όμορφες Κάτριν και Σιόμπαν, τον νάνο Σάγκλιν και μερικούς δυνατούς και αρχαίους μάγους. Και αμέσως είναι έτοιμος να βουτήξει στην πλοκή. Μια πλοκή γεμάτη δράση, μάζες σώμα με σώμα και ένα σωρό ατάκες.
Όπως τα περιγράφω, όλα πρέπει να ακούγονται ρόδινα. Η αλήθεια είναι όμως ότι στην εν λόγω τριλογία κάτι δε μου κάθισε και τόσο καλά. Εντάξει, σίγουρα είμαι και κάπως παραπάνω κολλημένος με τα βιβλία του Σαλβατόρε που καταπιάστηκαν με τα forgotten realms, ενώ έχω λατρέψει τόσο πολύ και τον Nτριτζτ που δύσκολα θα τον αντάλλασσα με τον Λούθιεν, αλλά τελικά μάλλον δε φταίω μόνο εγώ, αλλά κ ο ίδιος ο συγγραφέας. Η συγκεκριμένη ιστορία στα μάτια μου δεν είναι και τόσο δυνατή. Ο Σαλβατόρε μοιάζει κάπως ντεφορμέ σε όλα του (και κυρίως στις περιγραφές).
Να υποσημειώσω ωστόσο ότι υπάρχουν γνωστοί μου που έχουν αντίθετη άποψη επί τούτου. Επιστρέφοντας πάντως στη δική μου άποψη, έχω να πω ότι η “Επιστροφή του μάγου” μου φάνηκε στα επίπεδα του πρώτου μέρους της τριλογίας (Το σπαθί του Μπέντγουιρ). Ίσως και λίγο χειρότερο. Και καταλήγοντας εκεί που ξεκίνησα, θα πω ότι ο Σαλβατόρε εξακολουθεί να μου είναι απολύτως συμπαθής, αλλά μάλλον θα πρότεινα πρώτα άλλα βιβλία του σε κάθε επίδοξο αναγνώστη του.
“Ο Δρακοβασιλιάς”
Μετά το παραπάνω σχόλιο, τα όσα απαιτούνται να πω εδώ περιορίζονται σημαντικά αφού η ιστορία συνεχίζεται στο ίδιο ακριβώς μοτίβο. Κυρίως με μπόλικες μάχες, αλλά και με άλλες “ηπιότερες” στρατιωτικές προσεγγίσεις. Επίσης, οι ήρωες που εμφανίζονται μπορεί να αυξάνονται, αλλά αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει σε φυσιολογικά πλαίσια. Ο συνολικός τους αριθμός είναι και πάλι προσιτός.
Θα έλεγα ότι η ιστορία στο τέλος της δεν παρουσιάζει κάποια δραματική έκπληξη, με εξαίρεση έναν θάνατο που δεν τον υπολόγιζα. Παρά όμως το “προβλέψιμο”, εξακολουθεί να διαβάζεται ευχάριστα. Και μπορώ να πω ότι ο “δρακοβασιλιάς” μου άρεσε περισσότερο από την “επιστροφή του μάγου”.
Στο σύνολο η τριλογία μού άφησε θετικές εντυπώσεις. Επαναλαμβάνω κι εδώ ότι α) δεν τη θεωρώ την καλύτερη του Salvatore, και β) ότι αυτό δεν την κάνει απευθείας και κακή. Σε καμία των περιπτώσεων δεν ένιωσα ότι έχασα τον αναγνωστικό μου χρόνο.
7/10
