Αυτούσια, μπορείτε να τη βρείτε εδώ.
Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος ευχάριστος, με καυστικό χιούμορ, έξυπνος, ο οποίος γνωρίζοντας πολύ καλά τι συμβαίνει γύρω του, δεν μπορείς να τον εμπαίξεις. Σήμερα, μου δίνεται η δυνατότητα να τον ρωτήσω πράγματα για το βιβλίο αλλά και για τον ίδιο, ώστε να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Α.Χ: Γιώργο σε ευχαριστώ που δέχτηκες να μου παραχωρήσεις μια συνέντευξη για το πρώτο σου βιβλίο, το οποίο είναι υπέροχο.
Γ.Δ: Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια για το βιβλίο Αργυρώ. Είναι χαρά και τιμή μου αυτή η συνέντευξη.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:
Θεωρείς ότι κάθε τι όμορφο μπορεί να σε παρασύρει σε επικίνδυνους δρόμους;
Έχω την εντύπωση ότι είναι θέμα της ιδιοσυγκρασίας του καθενός μας. Ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με το χαρακτήρα του θα μπορούσε να παρασυρθεί ευκολότερα ή δυσκολότερα. Προσωπικά πάντως, την ομορφιά τη θεωρώ ως ένα πολύ πιθανό μέσο χειραγώγησης για τον μέσο άνθρωπο. Από αρχαιοτάτων χρόνων, έχουμε μάθει να την υπολογίζουμε πολύ. Σας παραπέμπω και στην “ωραία Ελένη” του Τρωικού πολέμου. Μπορεί η αρπαγή της να ήταν μόνο η αφορμή και οι αιτίες της δεκαετούς συμπλοκής τόσες άλλες, αλλά και πάλι… αν ρωτήσουμε για τον Τρωικό πόλεμο, την αρπαγή μιας όμορφης γυναίκας θα μας πουν όλοι.
Αν βρισκόσουν στη θέση του ήρωα μας, πιστεύεις θα ήταν ίδιες οι επιλογές σου;
Η βολική θέση της καρέκλας του αναγνώστη μου δίνει την ευχέρεια να απαντήσω αρνητικά και να πω ότι θα λειτουργούσα πολύ διαφορετικά σε σχέση με εκείνον –πολύ πιο σωστά και ηθικά αν προτιμάς. Τις στιγμές όμως που μπαίνω πραγματικά στο πετσί του, αρχίζω και αμφιβάλλω. Όταν συμβαίνουν τέτοια απρόβλεπτα γεγονότα, όταν παρουσιάζονται τόσο απίστευτα διλήμματα, όλα είναι πιθανά…
Στο τέλος του βιβλίου σου μας αφήνεις με την ερώτηση τι πλάσμα να ήταν αυτό. Γιατί δεν ήθελες να διευκρινήσεις τι ήταν;
Ήταν συνειδητή η επιλογή μου. Με αυτόν τον τρόπο έδωσα την ευκαιρία να δώσει ο κάθε αναγνώστης τη δική του απάντηση. Και το πραγματικά εντυπωσιακό είναι ότι έτσι άκουσα πολλές και διαφορετικές γνώμες, χωρίς καμία τους να ήταν λανθασμένη. Αν λοιπόν το θεωρήσουμε ως ένα μικρό πείραμα αυτό που έκανα, τότε πέτυχε πανηγυρικά.
Πόση δύναμη έχει στη ζωή μας η πίστη που έχουμε, όχι μόνο στο θεό, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, για να αποφεύγουμε άσχημες καταστάσεις;
Η πίστη είναι τελείως υποκειμενική. Άλλοι πιστεύουν λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Μία δυνατή πίστη ωστόσο, θεωρώ ότι θα μπορούσε να μας βοηθήσει στις δύσκολες καταστάσεις. Από την άλλη ωστόσο είναι και κάτι σα δίκοπο μαχαίρι. Το “δυνατή πιστή” μπορεί να μετουσιωθεί πολύ εύκολα σε “πολύ δυνατή” και μετά μέχρι και σε δογματισμό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν και πάλι ακρότητες.
Γνωρίζω ότι δεν σου ήταν εύκολο να στείλεις το γραπτό σου σε εκδοτικούς. Τώρα που έχεις εκδώσει το πρώτο σου βιβλίο, πώς νιώθεις για αυτή σου την επιλογή;
Δικαιωμένος! Ευτυχώς που υπήρχαν άνθρωποι, όπως εσύ για παράδειγμα, που με προτρέψατε επανειλημμένως να το πράξω. Και χαίρομαι πολύ που σας άκουσα.
Πριν εκδόσεις σκεφτόσουν τον κόσμο γύρω σου, λόγω της μικρής κοινωνίας που ζεις. Τώρα πώς αισθάνεσαι για αυτό;
Αποδείχθηκε άμεσα ότι η μικρή κοινωνία δεν έχει καμία διαφορά σε σχέση με τις μεγαλύτερες. Ίσως να είναι μάλιστα και καλύτερα. Αυτή η αίσθηση του “μεταξύ γνωστών” που επικρατεί, βοηθάει στο να γίνει ευκολότερα γνωστό και το πόνημα του εκάστοτε καλλιτέχνη. Και ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι αυτήν την άποψη εσύ την υποστήριζες εξαρχής! Ορθώς, όπως αποδείχθηκε.
Πόσο σε βοηθάει το γράψιμο ψυχικά;
Καθοριστικά θα έλεγα. Είναι η ισχυρότερη έξοδο διαφυγής μου από την καθημερινότητα. Είναι πηγή άντλησης πνευματικής διαύγειας. Θα μου κακοφανεί πάρα πολύ αν εξαιτίας ενός απρόβλεπτου παράγοντα αναγκαστώ να σταματήσω να γράφω. Θα είναι σα να χάνω το καταφύγιό μου.
Μου έχεις πει ότι γράφεις πολύ. Έχεις πειθαρχία όταν γράφεις;
Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλή. Καταρχάς προσπαθώ να γράφω κάθε μέρα. Οι υποχρεώσεις της ζωής είναι φυσικά πολλές, οπότε ο ημερήσιος χρόνος είναι ελάχιστος, αλλά αν τον εκμεταλλευτεί κανείς σωστά, γίνονται θαύματα! Για όποιον θέλει ωστόσο να έχει πληθώρα συγγραμμάτων, πρέπει να τηρεί τη μεθοδικότητα, καθώς και να είναι και πειθαρχημένος.
Γιατί επέλεξες την κατηγορία θρίλερ για να εκφραστείς μέσα από τα γραπτά σου; Πιστεύεις ότι θα μείνεις πιστός σε αυτό το είδος μόνο;
Τα βιβλία θρίλερ και τρόμου τα λατρεύω σαν αναγνώστης. Ο τρόμος είναι από τα πλέον αρχέγονα ανθρώπινα συναισθήματα, οπότε είναι και από τα πιο ισχυρά. Οποιαδήποτε ιστορία λοιπόν τον προκαλεί, προκαλεί μαζί του και εμένα για να τη διαβάσω, για να δω πώς τον αντιμετωπίζει ο εκάστοτε συγγραφέας.
Από εκεί και πέρα όμως, δε στέκομαι μόνο σε αυτό το θεματολόγιο –και δε μιλώ μόνο ως αναγνώστης. Έχοντας πάρα πολλά ερεθίσματα και από διαφορετικά λογοτεχνικά είδη, μοιραία έχω και πολλά και διαφορετικά συγγράμματα. Υπάρχουν άλλα 5 έτοιμα σεβαστού μεγέθους, άνω των 400 σελίδων δηλαδή, και κανένα τους δεν είναι καθαρόαιμο θρίλερ..
Θέλεις να μας μιλήσεις για τα βιβλία που έχεις ήδη έτοιμα;
Προσπαθώντας να τα αναφέρω όσο πιο επιγραμματικά γίνεται, και κυρίως για να τονίσω τη διαφορετικότητά τους, έχουμε και λέμε:
Υπάρχει ένα αυτοτελές βιβλίο ηρωικής φαντασίας 1000 σελίδων, το οποίο ωστόσο θα μπορούσε να γίνει και το πρώτο μέρος μιας μεγαλύτερης τριλογίας. Στην πρωτότυπη, σχεδόν αρχέγονη μορφή του, το έχουν διαβάσει ελάχιστοι. Μία εξ αυτών είσαι κι εσύ!
Α.Χ: Τη θυμάμαι την ιστορία. Είναι διαφορετική από όσα έχουμε διαβάσει. Δε μπορώ όμως να αποκαλύψω τίποτα ακόμα….
Πέραν αυτού, υπάρχει ένα σύγγραμμα που περισσότερο μοιάζει με περιπέτεια μυστηρίου, δύο που είναι κυρίως μυστηρίου με μπόλικες μεταφυσικές πινελιές και ένα ακόμη που είναι μάλλον αστυνομικό. Ακόμη και σε αυτό ωστόσο, υπάρχουν και μερικά ψήγματα μεταφυσικού θρίλερ!
Αν ήθελα, τέλος, να προσθέσω στα πιθανά βιβλία μου και ένα επιπλέον, τότε αυτό θα ήταν… καθαρού τρόμου, μιας και έχω περίπου 10 διηγήματα τέτοιας θεματολογίας! Σίγουρα όχι και ο πιο σταθερός συγγραφέας θεματολογικά…
Αν ήσουν εσύ ο ψυχίατρος και ένας ασθενής σου ζητούσε να γράψεις την ιστορία του, αναμειγμένη με τα στοιχεία του θρίλερ και του υπερφυσικού πώς θα ένιωθες; Θα την έγραφες και γιατί όχι ή ναι;
Πολύ ωραία ερώτηση! Αν και η αλήθεια είναι ότι κι εδώ η απάντησή μου θα είναι διπλή, αφού στην αρχή σκέφτηκα ότι θα το έκανα με ενθουσιασμό. Όσο όμως το αναλύω περισσότερο στο μυαλό μου, αρχίζω και διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Γιατί στην περίπτωση που η εξιστόρηση μου φαινόταν τόσο κολασμένα ρεαλιστική όσο φάνηκε η ιστορία του Ρομπ στον γιατρό Τζόουνς, ίσως και να φοβόμουν να το κάνω, σκεπτόμενος ότι έτσι θα έμπαινα σε βαθύτερους προβληματισμούς γύρω από ένα θέμα για το οποίο δε θα ήμουν και πολύ βέβαιος για την πλήρη υπόστασή του. Και σίγουρα, θα φοβόμουν για τις πιθανές απαντήσεις που θα ανακάλυπτα στο τέλος.
Οι απαντήσεις που θα ανακάλυπτες και φοβάσαι, αναφέρονται σε δικές σου προσωπικές αποκαλύψεις; Ή στα εσώψυχα ενός πνευματικά άρρωστου ανθρώπου;
Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα. Αν τα εσώψυχα ενός πνευματικά άρρωστου ανθρώπου σου φανούν αληθινά, τότε σίγουρα θα κλονιστούν και οι δικές σου προσωπικές αποκαλύψεις.
Θεωρείς ότι όσοι γράφουν προσπαθούν να εξωτερικεύσουν πάθη τους που δε μπορούν να πραγματοποιήσουν; (μιλάω για δολοφονίες, σκευωρίες, πάθη)
Ο κάθε άνθρωπος εκφράζεται διαφορετικά και σίγουρα θα υπάρχουν και κάποιοι, αρκετοί ίσως, που μέσω τις γραφής να θέλουν να εκμυστηρευτούν τα πιο ενδόμυχα πάθη τους. Εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία, –όχι ακόμη τουλάχιστον. Με ενδιαφέρει απλώς να σκαρφίζομαι ιστορίες γεμάτες ηθικά διλήμματα και να δοκιμάζω τους ήρωές μου επάνω σε αυτές. Κανένα όμως από αυτά τα διλήμματα δεν κρύβει μέσα του κάποιον εσωτερικό μου δαίμονα.
Τελευταία και κρίσιμη ερώτηση. Έχεις αναφέρει ότι το βιβλίο το εμπνεύστηκες από μια μάνα που έπρεπε να αποφασίσει ανάμεσα στα δυο παιδιά της ποιο θα άφηνε να πνιγεί. Έχεις αναλογιστεί, αν είχες την ίδια μοίρα, ποια θα ήταν η απόφαση σου; Η γυναίκα σου ή το παιδί σου;
Μακράν η καλύτερη ερώτηση που μου έχουν θέσει μέχρι σήμερα! Η απάντηση ωστόσο, μου ήρθε απευθείας στο μυαλό, τόσο έντονα που χαίρομαι και εγώ ο ίδιος γι’ αυτό. Γιατί είναι μεγάλο το δίλημμα, πραγματικά.
Αν βρισκόμουν στη θέση της εν λόγω γυναίκας που, για να κρατηθεί από κάπου έπρεπε να αφήσει από την αγκαλιά της ένα από τα παιδιά της, εγώ δε θα άφηνα κανένα. Ή αν το θέσουμε βάσει της δικής μου κατάστασης, δε θα άφηνα ούτε τη γυναίκα μου, αλλά ούτε και την κόρη μου. Αντιθέτως, θα άφηνα από τα χέρια μου το στήριγμά μου και θα παρασυρόμουν μαζί τους, έτοιμος να πολεμήσω μέχρι την τελευταία μου ανάσα για τις ζωές όλων μας. Αν έχανα, θα έχανα τουλάχιστον αντρίκεια και με τη χαρά ότι ακόμη και ο θάνατος με βρήκε δίπλα στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Αν κέρδιζα όμως, τότε θα έβγαινα από αυτή την ιστορία δυνατότερος από πριν. Και άραγε, τι να το κάνω να ζήσω με την αμφιβολία ότι άφησα ένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα να χαθεί, όταν δε θα μάθαινα ποτέ την κατάληξη της προαναφερθείσας μάχης; Κάθε ώρα και στιγμή θα αναρωτιόμουν μήπως τελικά θα μπορούσα να το σώσω και δεν το έκανα.
Α.Χ: Θεωρώ ότι ήταν μια ωραία απάντηση και δυνατή, με σθένος, ανδρεία και ελπίδα. Γιατί πραγματικά, στις μέρες που ζούμε, έχουμε χάσει την ελπίδα μας.
Α.Χ: Γιώργο σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη σου, για το χρόνο που αφιέρωσες στις ερωτήσεις μου για τους αναγνώστες της Νyctophilia που θέλουν να σε γνωρίσουν καλύτερα.
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, τα βιβλία σου να μας προσφέρουν τους προβληματισμούς και τα διλήμματα που επιθυμείς και, γιατί όχι, να γινόμαστε καλύτερα μέσα από αυτά.
Γ.Δ: Σε ευχαριστώ κι εγώ. Ήταν μεγάλη μου χαλαρά και τιμή αυτή η συνέντευξη, καθώς πέρα όλων των άλλων το nyctophilia είναι ένα site που παρακολουθώ φανατικά και σαν αναγνώστης. Να ευχηθώ λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου σε όλο το team σας, υγεία, τύχη και δημιουργικότητα. Εις το επανιδείν!
Α.Χ: Γιώργο σε ευχαριστώ που δέχτηκες να μου παραχωρήσεις μια συνέντευξη για το πρώτο σου βιβλίο, το οποίο είναι υπέροχο.
Γ.Δ: Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια για το βιβλίο Αργυρώ. Είναι χαρά και τιμή μου αυτή η συνέντευξη.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:
Θεωρείς ότι κάθε τι όμορφο μπορεί να σε παρασύρει σε επικίνδυνους δρόμους;
Έχω την εντύπωση ότι είναι θέμα της ιδιοσυγκρασίας του καθενός μας. Ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με το χαρακτήρα του θα μπορούσε να παρασυρθεί ευκολότερα ή δυσκολότερα. Προσωπικά πάντως, την ομορφιά τη θεωρώ ως ένα πολύ πιθανό μέσο χειραγώγησης για τον μέσο άνθρωπο. Από αρχαιοτάτων χρόνων, έχουμε μάθει να την υπολογίζουμε πολύ. Σας παραπέμπω και στην “ωραία Ελένη” του Τρωικού πολέμου. Μπορεί η αρπαγή της να ήταν μόνο η αφορμή και οι αιτίες της δεκαετούς συμπλοκής τόσες άλλες, αλλά και πάλι… αν ρωτήσουμε για τον Τρωικό πόλεμο, την αρπαγή μιας όμορφης γυναίκας θα μας πουν όλοι.
Αν βρισκόσουν στη θέση του ήρωα μας, πιστεύεις θα ήταν ίδιες οι επιλογές σου;
Η βολική θέση της καρέκλας του αναγνώστη μου δίνει την ευχέρεια να απαντήσω αρνητικά και να πω ότι θα λειτουργούσα πολύ διαφορετικά σε σχέση με εκείνον –πολύ πιο σωστά και ηθικά αν προτιμάς. Τις στιγμές όμως που μπαίνω πραγματικά στο πετσί του, αρχίζω και αμφιβάλλω. Όταν συμβαίνουν τέτοια απρόβλεπτα γεγονότα, όταν παρουσιάζονται τόσο απίστευτα διλήμματα, όλα είναι πιθανά…
Στο τέλος του βιβλίου σου μας αφήνεις με την ερώτηση τι πλάσμα να ήταν αυτό. Γιατί δεν ήθελες να διευκρινήσεις τι ήταν;
Ήταν συνειδητή η επιλογή μου. Με αυτόν τον τρόπο έδωσα την ευκαιρία να δώσει ο κάθε αναγνώστης τη δική του απάντηση. Και το πραγματικά εντυπωσιακό είναι ότι έτσι άκουσα πολλές και διαφορετικές γνώμες, χωρίς καμία τους να ήταν λανθασμένη. Αν λοιπόν το θεωρήσουμε ως ένα μικρό πείραμα αυτό που έκανα, τότε πέτυχε πανηγυρικά.
Πόση δύναμη έχει στη ζωή μας η πίστη που έχουμε, όχι μόνο στο θεό, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, για να αποφεύγουμε άσχημες καταστάσεις;
Η πίστη είναι τελείως υποκειμενική. Άλλοι πιστεύουν λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Μία δυνατή πίστη ωστόσο, θεωρώ ότι θα μπορούσε να μας βοηθήσει στις δύσκολες καταστάσεις. Από την άλλη ωστόσο είναι και κάτι σα δίκοπο μαχαίρι. Το “δυνατή πιστή” μπορεί να μετουσιωθεί πολύ εύκολα σε “πολύ δυνατή” και μετά μέχρι και σε δογματισμό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν και πάλι ακρότητες.
Γνωρίζω ότι δεν σου ήταν εύκολο να στείλεις το γραπτό σου σε εκδοτικούς. Τώρα που έχεις εκδώσει το πρώτο σου βιβλίο, πώς νιώθεις για αυτή σου την επιλογή;
Δικαιωμένος! Ευτυχώς που υπήρχαν άνθρωποι, όπως εσύ για παράδειγμα, που με προτρέψατε επανειλημμένως να το πράξω. Και χαίρομαι πολύ που σας άκουσα.
Πριν εκδόσεις σκεφτόσουν τον κόσμο γύρω σου, λόγω της μικρής κοινωνίας που ζεις. Τώρα πώς αισθάνεσαι για αυτό;
Αποδείχθηκε άμεσα ότι η μικρή κοινωνία δεν έχει καμία διαφορά σε σχέση με τις μεγαλύτερες. Ίσως να είναι μάλιστα και καλύτερα. Αυτή η αίσθηση του “μεταξύ γνωστών” που επικρατεί, βοηθάει στο να γίνει ευκολότερα γνωστό και το πόνημα του εκάστοτε καλλιτέχνη. Και ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι αυτήν την άποψη εσύ την υποστήριζες εξαρχής! Ορθώς, όπως αποδείχθηκε.
Πόσο σε βοηθάει το γράψιμο ψυχικά;
Καθοριστικά θα έλεγα. Είναι η ισχυρότερη έξοδο διαφυγής μου από την καθημερινότητα. Είναι πηγή άντλησης πνευματικής διαύγειας. Θα μου κακοφανεί πάρα πολύ αν εξαιτίας ενός απρόβλεπτου παράγοντα αναγκαστώ να σταματήσω να γράφω. Θα είναι σα να χάνω το καταφύγιό μου.
Μου έχεις πει ότι γράφεις πολύ. Έχεις πειθαρχία όταν γράφεις;
Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλή. Καταρχάς προσπαθώ να γράφω κάθε μέρα. Οι υποχρεώσεις της ζωής είναι φυσικά πολλές, οπότε ο ημερήσιος χρόνος είναι ελάχιστος, αλλά αν τον εκμεταλλευτεί κανείς σωστά, γίνονται θαύματα! Για όποιον θέλει ωστόσο να έχει πληθώρα συγγραμμάτων, πρέπει να τηρεί τη μεθοδικότητα, καθώς και να είναι και πειθαρχημένος.
Γιατί επέλεξες την κατηγορία θρίλερ για να εκφραστείς μέσα από τα γραπτά σου; Πιστεύεις ότι θα μείνεις πιστός σε αυτό το είδος μόνο;
Τα βιβλία θρίλερ και τρόμου τα λατρεύω σαν αναγνώστης. Ο τρόμος είναι από τα πλέον αρχέγονα ανθρώπινα συναισθήματα, οπότε είναι και από τα πιο ισχυρά. Οποιαδήποτε ιστορία λοιπόν τον προκαλεί, προκαλεί μαζί του και εμένα για να τη διαβάσω, για να δω πώς τον αντιμετωπίζει ο εκάστοτε συγγραφέας.
Από εκεί και πέρα όμως, δε στέκομαι μόνο σε αυτό το θεματολόγιο –και δε μιλώ μόνο ως αναγνώστης. Έχοντας πάρα πολλά ερεθίσματα και από διαφορετικά λογοτεχνικά είδη, μοιραία έχω και πολλά και διαφορετικά συγγράμματα. Υπάρχουν άλλα 5 έτοιμα σεβαστού μεγέθους, άνω των 400 σελίδων δηλαδή, και κανένα τους δεν είναι καθαρόαιμο θρίλερ..
Θέλεις να μας μιλήσεις για τα βιβλία που έχεις ήδη έτοιμα;
Προσπαθώντας να τα αναφέρω όσο πιο επιγραμματικά γίνεται, και κυρίως για να τονίσω τη διαφορετικότητά τους, έχουμε και λέμε:
Υπάρχει ένα αυτοτελές βιβλίο ηρωικής φαντασίας 1000 σελίδων, το οποίο ωστόσο θα μπορούσε να γίνει και το πρώτο μέρος μιας μεγαλύτερης τριλογίας. Στην πρωτότυπη, σχεδόν αρχέγονη μορφή του, το έχουν διαβάσει ελάχιστοι. Μία εξ αυτών είσαι κι εσύ!
Α.Χ: Τη θυμάμαι την ιστορία. Είναι διαφορετική από όσα έχουμε διαβάσει. Δε μπορώ όμως να αποκαλύψω τίποτα ακόμα….
Πέραν αυτού, υπάρχει ένα σύγγραμμα που περισσότερο μοιάζει με περιπέτεια μυστηρίου, δύο που είναι κυρίως μυστηρίου με μπόλικες μεταφυσικές πινελιές και ένα ακόμη που είναι μάλλον αστυνομικό. Ακόμη και σε αυτό ωστόσο, υπάρχουν και μερικά ψήγματα μεταφυσικού θρίλερ!
Αν ήθελα, τέλος, να προσθέσω στα πιθανά βιβλία μου και ένα επιπλέον, τότε αυτό θα ήταν… καθαρού τρόμου, μιας και έχω περίπου 10 διηγήματα τέτοιας θεματολογίας! Σίγουρα όχι και ο πιο σταθερός συγγραφέας θεματολογικά…
Αν ήσουν εσύ ο ψυχίατρος και ένας ασθενής σου ζητούσε να γράψεις την ιστορία του, αναμειγμένη με τα στοιχεία του θρίλερ και του υπερφυσικού πώς θα ένιωθες; Θα την έγραφες και γιατί όχι ή ναι;
Πολύ ωραία ερώτηση! Αν και η αλήθεια είναι ότι κι εδώ η απάντησή μου θα είναι διπλή, αφού στην αρχή σκέφτηκα ότι θα το έκανα με ενθουσιασμό. Όσο όμως το αναλύω περισσότερο στο μυαλό μου, αρχίζω και διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Γιατί στην περίπτωση που η εξιστόρηση μου φαινόταν τόσο κολασμένα ρεαλιστική όσο φάνηκε η ιστορία του Ρομπ στον γιατρό Τζόουνς, ίσως και να φοβόμουν να το κάνω, σκεπτόμενος ότι έτσι θα έμπαινα σε βαθύτερους προβληματισμούς γύρω από ένα θέμα για το οποίο δε θα ήμουν και πολύ βέβαιος για την πλήρη υπόστασή του. Και σίγουρα, θα φοβόμουν για τις πιθανές απαντήσεις που θα ανακάλυπτα στο τέλος.
Οι απαντήσεις που θα ανακάλυπτες και φοβάσαι, αναφέρονται σε δικές σου προσωπικές αποκαλύψεις; Ή στα εσώψυχα ενός πνευματικά άρρωστου ανθρώπου;
Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα. Αν τα εσώψυχα ενός πνευματικά άρρωστου ανθρώπου σου φανούν αληθινά, τότε σίγουρα θα κλονιστούν και οι δικές σου προσωπικές αποκαλύψεις.
Θεωρείς ότι όσοι γράφουν προσπαθούν να εξωτερικεύσουν πάθη τους που δε μπορούν να πραγματοποιήσουν; (μιλάω για δολοφονίες, σκευωρίες, πάθη)
Ο κάθε άνθρωπος εκφράζεται διαφορετικά και σίγουρα θα υπάρχουν και κάποιοι, αρκετοί ίσως, που μέσω τις γραφής να θέλουν να εκμυστηρευτούν τα πιο ενδόμυχα πάθη τους. Εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία, –όχι ακόμη τουλάχιστον. Με ενδιαφέρει απλώς να σκαρφίζομαι ιστορίες γεμάτες ηθικά διλήμματα και να δοκιμάζω τους ήρωές μου επάνω σε αυτές. Κανένα όμως από αυτά τα διλήμματα δεν κρύβει μέσα του κάποιον εσωτερικό μου δαίμονα.
Τελευταία και κρίσιμη ερώτηση. Έχεις αναφέρει ότι το βιβλίο το εμπνεύστηκες από μια μάνα που έπρεπε να αποφασίσει ανάμεσα στα δυο παιδιά της ποιο θα άφηνε να πνιγεί. Έχεις αναλογιστεί, αν είχες την ίδια μοίρα, ποια θα ήταν η απόφαση σου; Η γυναίκα σου ή το παιδί σου;
Μακράν η καλύτερη ερώτηση που μου έχουν θέσει μέχρι σήμερα! Η απάντηση ωστόσο, μου ήρθε απευθείας στο μυαλό, τόσο έντονα που χαίρομαι και εγώ ο ίδιος γι’ αυτό. Γιατί είναι μεγάλο το δίλημμα, πραγματικά.
Αν βρισκόμουν στη θέση της εν λόγω γυναίκας που, για να κρατηθεί από κάπου έπρεπε να αφήσει από την αγκαλιά της ένα από τα παιδιά της, εγώ δε θα άφηνα κανένα. Ή αν το θέσουμε βάσει της δικής μου κατάστασης, δε θα άφηνα ούτε τη γυναίκα μου, αλλά ούτε και την κόρη μου. Αντιθέτως, θα άφηνα από τα χέρια μου το στήριγμά μου και θα παρασυρόμουν μαζί τους, έτοιμος να πολεμήσω μέχρι την τελευταία μου ανάσα για τις ζωές όλων μας. Αν έχανα, θα έχανα τουλάχιστον αντρίκεια και με τη χαρά ότι ακόμη και ο θάνατος με βρήκε δίπλα στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Αν κέρδιζα όμως, τότε θα έβγαινα από αυτή την ιστορία δυνατότερος από πριν. Και άραγε, τι να το κάνω να ζήσω με την αμφιβολία ότι άφησα ένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα να χαθεί, όταν δε θα μάθαινα ποτέ την κατάληξη της προαναφερθείσας μάχης; Κάθε ώρα και στιγμή θα αναρωτιόμουν μήπως τελικά θα μπορούσα να το σώσω και δεν το έκανα.
Α.Χ: Θεωρώ ότι ήταν μια ωραία απάντηση και δυνατή, με σθένος, ανδρεία και ελπίδα. Γιατί πραγματικά, στις μέρες που ζούμε, έχουμε χάσει την ελπίδα μας.
Α.Χ: Γιώργο σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη σου, για το χρόνο που αφιέρωσες στις ερωτήσεις μου για τους αναγνώστες της Νyctophilia που θέλουν να σε γνωρίσουν καλύτερα.
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, τα βιβλία σου να μας προσφέρουν τους προβληματισμούς και τα διλήμματα που επιθυμείς και, γιατί όχι, να γινόμαστε καλύτερα μέσα από αυτά.
Γ.Δ: Σε ευχαριστώ κι εγώ. Ήταν μεγάλη μου χαλαρά και τιμή αυτή η συνέντευξη, καθώς πέρα όλων των άλλων το nyctophilia είναι ένα site που παρακολουθώ φανατικά και σαν αναγνώστης. Να ευχηθώ λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου σε όλο το team σας, υγεία, τύχη και δημιουργικότητα. Εις το επανιδείν!
| Ο Γιώργος Δάμτσιος (αριστερά) μαζί με τους συγγραφείς Μάριο Δημητριάδη (κέντρο) και Βασίλη Γιαννάκη (δεξιά) |  |
Βιογραφικό σημείωμα:
Γεννήθηκα στη Νάουσα το 1978. Ήταν τελικά γραφτό να γίνει και ο μόνιμος τόπος διαμονής μου, αφού εκεί εργάζομαι και εκεί δημιούργησα και την οικογένειά μου.
Με τη συγγραφή είχαμε σχέση από μικροί. Χαθήκαμε για λίγα χρόνια, κυρίως στην ταραγμένη για τους περισσότερους άντρες τρίτη δεκαετία της ζωής τους, αλλά τώρα που βρεθήκαμε ξανά δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε με τίποτα. Πού και πού, μας κάνει παρέα το gaming και ο αθλητισμός, ακόμη πιο κολλητοί μας φίλοι είναι το Heavy Metal και η ανάγνωση βιβλίων, αλλά, τελικά, εμείς έχουμε κάτι το ξεχωριστό αναμεταξύ μας! Και λέμε να το κρατήσουμε για πάντα!
Το βιβλίο “Μέχρι την τελευταία του ανάσα” που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Momentum τον Νοέμβρη του 2015 είναι το ντεμπούτο μου, ενώ μόλις πριν από λίγες μέρες συμμετείχα και στο συλλογικό έργο του nyctophilia.gr με γενικό τίτλο “Ψίθυροι μέσα στη νύχτα”. Το δεύτερο προσωπικό μου βιβλίο, σκοπεύω να το εκ δώσω στο τέλος του έτους.
Γεννήθηκα στη Νάουσα το 1978. Ήταν τελικά γραφτό να γίνει και ο μόνιμος τόπος διαμονής μου, αφού εκεί εργάζομαι και εκεί δημιούργησα και την οικογένειά μου.
Με τη συγγραφή είχαμε σχέση από μικροί. Χαθήκαμε για λίγα χρόνια, κυρίως στην ταραγμένη για τους περισσότερους άντρες τρίτη δεκαετία της ζωής τους, αλλά τώρα που βρεθήκαμε ξανά δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε με τίποτα. Πού και πού, μας κάνει παρέα το gaming και ο αθλητισμός, ακόμη πιο κολλητοί μας φίλοι είναι το Heavy Metal και η ανάγνωση βιβλίων, αλλά, τελικά, εμείς έχουμε κάτι το ξεχωριστό αναμεταξύ μας! Και λέμε να το κρατήσουμε για πάντα!
Το βιβλίο “Μέχρι την τελευταία του ανάσα” που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Momentum τον Νοέμβρη του 2015 είναι το ντεμπούτο μου, ενώ μόλις πριν από λίγες μέρες συμμετείχα και στο συλλογικό έργο του nyctophilia.gr με γενικό τίτλο “Ψίθυροι μέσα στη νύχτα”. Το δεύτερο προσωπικό μου βιβλίο, σκοπεύω να το εκ δώσω στο τέλος του έτους.
