Published 2007 by Bell / Χαρλένικ Ελλάς
Οπισθόφυλλο βιβλίου:
Κλεισμένος στο δωμάτιό του στη σοφίτα, ο δωδεκάχρονος Ντέιβιντ θρηνεί για το θάνατο της μητέρας του. Είναι θυμωμένος και μόνος. Μοναδική του συντροφιά τα βιβλία του στα ράφια, που εκείνη τον έμαθε ν' αγαπά. Αλλά μες στο σκοτάδι αυτά τα βιβλία αρχίζουν να του ψιθυρίζουν. Κι όσο του μιλούν, πραγματικότητα και φαντασία γίνονται σιγά σιγά ένα...
Καθώς η οικογένειά του διαλύεται, ο Ντέιβιντ, νιώθει τους ψιθύρους στα ράφια να τον τραβούν βίαια σ' έναν άλλο κόσμο -μια παράξενη αντανάκλαση του δικού του, που κατοικείται από ήρωες και τέρατα κι ένα γερασμένο βασιλιά που κρύβει τα μυστικά του σ' ένα αινιγματικό βιβλίο: "Το βιβλίο των χαμένων πραγμάτων"...
Ένα σκοτεινό παραμύθι για τη θλίψη και την απώλεια, την αφοσίωση και την αγάπη. Για το μακρύ, τρομακτικό ταξίδι από την αθωότητα στην ενηλικίωση. Και για την ακατάλυτη δύναμη των μύθων στη ζωή μας.
REVIEW:
Ο Τζον Κόνολι είναι μια από τις βασικότερες συγγραφικές επιρροές μου. Θυμάμαι ακόμα ότι ένα σχόλιο που υπήρχε στο οπισθόφυλλο της “Φλεγόμενης ψυχής” –ή έστω ένα μέρος αυτού– εξηγούσε και το γιατί: {…Η “Φλεγόμενη ψυχή” συνδυάζει το μυστήριο και την ελαφριά πινελιά υπερφυσικού, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του συγγραφέα… (Irish Independent)}. Και ο λόγος είναι φυσικά ότι αυτό ακριβώς είναι και το στυλ που λατρεύω να γράφω κι εγώ.
Τώρα λοιπόν που εξήγησα γιατί μου αρέσει τόσο ο Κόνολι, είναι καιρός να εξηγήσω γιατί προβληματίστηκα κάπως στο εν λόγω πόνημά του: “Το βιβλίο των χαμένων πραγμάτων” ξεφεύγει τελείως από το ανωτέρω στυλ –σήμα κατατεθέν του– που τόσο λατρεύω. Είναι μια ιστορία φαντασίας που απευθύνεται ταυτόχρονα σε μικρούς και μεγάλους, με το αποτέλεσμά της να είναι κάπως περίεργο. Νομίζω ότι οι μικροί στην ηλικία αναγνώστες θα τη βρουν κάπως βαριά, ενώ οι ενήλικες θα τη βρουν κάπως… παιδική. Ναι, όσο αλλόκοτο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο, θαρρώ ότι δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Για να το πω κι αλλιώς, για παραμύθι, περιέχει μερικές πολύ σκληρές σκηνές, όλες όμως μέσα σε μια ιστορία που, περισσότερο απ’ όλα, είναι κυρίως… παραμύθι.
Αρκετά όμως με την γκρίνια και τις αμφιλεγόμενες έννοιες. Είναι καιρός να εστιάσω και στα θετικά του βιβλίου. Τα οποία είναι… τα γνώριμα. Το λεξικό οπλοστάσιο του Κόνολι είναι και πάλι παρόν, όπως παρούσα είναι και εκείνη η ικανότητά του να περιγράφει τα πάντα με απόλυτη ευκολία και να δημιουργεί εικόνες με τρόπους που οι περισσότεροι συγγραφείς δεν μπορούν ούτε να φανταστούν. Όπως και σε κάθε βιβλίο του, έκανα αρκετές στάσεις όσο διάβαζα για να απολαύσω μερικές καταπληκτικές του προτάσεις.
Καταλήγοντας λοιπόν, θα πω ότι το βιβλίο αυτό τελικά μού άρεσε, όχι τόσο “λόγω ιστορίας”, αλλά, “λόγω ιστορίας που την έγραψε ο Κόνολι”. Νομίζω ότι αν το είχε γράψει άλλος συγγραφέας η τελική μου άποψη θα ήταν πολύ διαφορετική.
8/10